afscheidnemen......

Hallo allemaal,

Grote veranderingen deze tijd! Dus we zullen maar vlug beginnen met vertellen.

In de eerste week van april kwamen we er net na onze vrije dag achter dat onze broodbakmachine t niet meer deed. Wilde niet meer mixen en aangezien dit toch wel een essentieel onderdeel van het bakken is hadden we besloten om hiervoor t garantie bonnetje maar eens op te zoeken. We moesten deze week dus brood uit de supermarkt eten! Wat valt dat tegen!!! En we hadden nog wel t luxere brood omdat het goedkope brood hier helemaal net kartonnetjes zijn. dus tellen de dagen af naar onze vrije dag om de machine weg te brengen en dan hopen dat die vlug gemaakt is!

Ook heeft Miek, in deze week, een ongelukje met de bike (quad) gehad. We hebben een hek bij de weg dat ’s nachts altijd dicht is maar ’s morgens open moet voor de melkrijder. Die kan vanaf 8 uur komen dus dan moet eigenlijk t hek open zijn. Na bijna een jaar training kunnen we nog steeds niet vertrouwen dat de Indiërs dit open doen dus doen wij tijdens t melken even vlug checken. Dus voor mensen die vragen hoe hard rijd je dan op de bike: Hoe hard zou je rijden als je weet dat je vriendje/vriendinnetje in z’n eentje achterblijft in de melkput waar net alle moeilijke koeien naar binnen komen lopen? Zo hard dus en dan is Miekje n beetje voorzichtiger dus die rijd dan ietsje zachter. Voorop de bike hebben we een bak vastgemaakt hier kunnen we dan allerlei rommel in meenemen. Hier was oa een emmer in verzameld. Tijdens de rit naar het hek ving deze emmer wind en woei in Miek der gezicht. Dit had als gevolg een behoorlijke bloedneus en een stuk vel van der neus. Gelukkig bleef ze bij bewustzijn en is ze nergens tegenaan gereden. Vlug opgekeerd en terug gereden, tijdens te terugrijden stroomde t bloed over t gezicht. Dus eenmaal in de melkput schrok Gerard zich rot maar nadat er eenmaal wipes waren gevonden stopte t bloeden snel. De dag maar even rustig aan gedaan om te zorgen dat de neus goed dicht was. Voor Miek beetje pijnlijke ervaring, maar gelukkig zag Gerard er een lichtpuntje in; Nu hoef ik niet bang te zijn voor concurrentie! Je ziet er nu toch niet uit! Fijn he van die opbeurende opmerkingen. Maar hij heeft zn portie wel terug gekregen want iedere keer als er iemand vroeg wat er was gebeurd wees Miek opzij naar Gerard! En Miek kreeg ook al steun van vrienden in de buurt. Zij zouden Gerard aangeven bij de politie voor mishandeling. Miek blij want ze durfde zelf niet te gaan!

De koeien zijn een deze dagen ook voor n tweede keer gescand de stieren waren er nu 2 maanden uit dus konden we nu zien hoeveel koeien er werkelijk in kalf waren. Uiteindelijk hadden we 68 lege koeien. Op zich geen heel slechte score. Zeker als we nagaan dat alle oude dieren en andere koeien met problemen bij ons lopen. Gemiddeld met de uitkomst van Dairy 2 erbij kwam dit op iets minder als 10% uit en dat wordt als oké gezien. Bij een normaal NZ bedrijf zouden deze dus allemaal naar de slacht gaan omdat er dan geen mogelijkheid is om ze door te melken maar omdat dit een bedrijf is dat in de winter doormelkt hebben we alle dieren uitgezocht welke we door zouden melken en proberen later nog in kalf te krijgen. Een aantal oude dieren en dieren die al meer dan 1,5 jaar niet in kalf zijn gekomen gaan wel naar de slacht. Terwijl we deze dieren aan het uitzoeken waren met Alfons kregen we even tussen neus en lippen door te horen dat we met ±3 dagen de najaarskalving van D3 over zouden gaan nemen…. D3 zit vol en de manager van D2 kan het niet aan, dus was dit volgens hem de enige oplossing. Dit was een beslissing waar Alfons dus al heel lang van wist maar ons pas op t laatste moment over inlichtte en dat gewoon even tussen t werken door. Kortom als je een pluisje in je oor had gehad (om t even in Winnie de Poeh termen uit te drukken) had je t niet eens gehoord. We wisten nog even niet hoe we hiermee om moesten gaan. Maar vonden eigenlijk de manier van dit melden niet een normale manier van communiceren. We hadden t alleen maar even te accepteren. Dus ons hoofd is druk met nadenken hoe we dit gingen aanpakken. Dit betekend namelijk dat we ons de laatste 3 weken die we er nog zijn nog eens flink uit de naad moeten werken. Want we zijn ondertussen nog maar met z’n tweeën op de farm aan t werk. Dit is dan onze dank voor het harde werken dat we hier het afgelopen jaar hebben gedaan. Charles zou wel komen helpen, maar die is er alleen op de momenten dat we vast lopen maar niet tijdens de normale dagelijkse werkzaamheden.

Zondag 10 april waren we de melktank aan het spoelen net voor we voor lunch gingen. We hadden onze auto aan de kant geparkeerd staan. Terwijl we bezig waren emmers schoon te maken bij de tank kwam Alfons even vlug langs voor een mededeling. Zijn zoon had net ervoor de hoge drukspuit gebruikt en die midden op t pad laten staan. Terwijl hij probeerde om de hoge drukspuit heen te rijden vergat hij in z’n andere spiegel te kijken en reed tegen onze auto aan! Een deuk erin en t achterlicht kapot! Gelukkig snapte hij wel dat hij dat op moet lossen. Maar ja we hebben nu wel een deuk in onze auto!!!

Maandag 11 april hadden we weer een vrije dag. Dus onze eerste trip was naar de broodbakmachine-winkel hier het probleem uitgelegd en zonder dat de doos werd opengemaakt werd er een nieuwe uit de winkel gepakt, even een aanteking op t bonnetje en we stonden weer buiten met een nieuwe broodbakmachine!!! Wow! Dat ging makkelijk!
Verder hadden we niet echt plannen voor de dag. Dus besloten om de toerist uit te gaan hangen in het park. Queens park in Invercargill is 80 ha groot en bevat oa een rozentuin, golfbaan, sportvelden, speeltuintjes, wandelpaden, kinderboerderij enz. Nadat we een aardig tijdje hadden gelopen, zaten we even op een bankje en bestudeerde de kaart wat. Komt er een aardig man naar ons toe af we misschien hulp nodig hadden met ons te oriënteren waar we waren! We zagen er dus echt uit als toeristen! :)
Ook zijn we deze dag bij de garage langs gegaan om te ontdekken hoeveel de schade is zodat we vast een richtlijn hebben met de onderhandeling over de deuk.

Dinsdag 12 april was er een open dag, field day, van de share-milker of the year. Dit was tussen melken dus wij hadden geregeld dat we daar naartoe kunnen, altijd leerzaam om te zien hoe een ander t doet. De kalfkoeien zouden de volgende dag komen, hoewel wij daar nog steeds niet achter stonden, maar Alfons was weer eens niet aanwezig om hier over te praten. Op de field day erg gezellig gehad en weer een hoop mensen gesproken. En daar hebben we beide een aantal keer t verhaal van de komende kalfkoeien moeten vertellen. Toen wij ’s middags thuiskwamen hadden we beide t gevoel dat we eigenlijk gek waren als we dit ook weer zo over ons heen lieten gaan en hadden we besloten dat we dat dus niet gingen doen en dus was Gerard naar Alfons gegaan. Die was niet thuis en kwam pas de volgende dag terug. Na t melken besloten dat we m dan maar op moesten bellen, dat wij dit geen normale manier van communiceren vonden. Na enige moeite kregen we hem aan de telefoon. En wij vertelde dat we niet van plan waren om die kalving te gaan doen. Wij gingen ervan uit dat we een volwassen man tegenover ons hadden, en dat we er dan dus de volgende dag even over zouden praten en dan konden wij onze zorgpunten duidelijk maken en dan zouden we nog weer ja hebben gezegd ook. Maar ‘t enige wat wij aan de andere kant van de lijn te horen kregen was: oké dat is goed, als jullie morgen de koeien nog melken dan handelen we donderdag alles af en zijn jullie klaar. Ben nu al een jaar met jullie aan de gang. Kortom dit is het antwoord van een volwassen man met zo’n 15 man personeel onder zich. Wij hebben t hele jaar op alles ja gezegd en nu zeggen we een keer nee en dan moeten we maar weggaan. Onze dank voor de vele inspanningen! ’t Doet ons een beetje aan een verwend kind denken.
Maar goed zodra we de telefoon ophingen dachten we zo dat lucht op! Er we zijn trots op onszelf dat we voor onszelf zijn opgekomen!
De volgende dag nog een gewone werkdag. Gerard heeft op de farm nog van alles gedaan en Miek heeft op dairy 3 Charles geholpen met oornummers in knijpen. Charles en ook onze andere collega’s vonden het erg jammer dat we weggingen maar ze gaven ons groot gelijk dat de maat voor ons vol was. (dit was namelijk niet t eerste grapje zoals de meeste van jullie wel weten). ’s Avonds hadden we onze collega’s uitgenodigd voor een biertje en we hebben een heel gezellige avond gehad en vonden t fijn om hen in ieder geval onze kant van het verhaal te vertellen zodat ze weten dat we niets tegen hen hebben en we ze ook niet met t extra werk wilden laten zitten. Maar ja, ook zij kennen allemaal de manier van werken van Alfons.
Even voor de duidelijkheid; Wij hebben beide met heel erg veel plezier daar gewerkt en nog steeds geen moment spijt gehad van onze beslissing om daar te werken en ook niet dat we er nog niet eerder weg waren gegaan. ’t Is een beetje moeilijk uit te leggen maar ’t heeft tijd nodig om erna toe te werken. Na de eerste week hadden we (vooral Mieke) besloten om dit jaar nee te leren zeggen. We hebben tussentijds ook zeker de nodige discussies gehad over de manier van communiceren op het bedrijf, en zo onze grenzen aangegeven.
Wij beschouwen dit ook echt nog steeds als een super mooie ervaring en mede dankzij onze hier opgebouwde sociale contacten hebben we t hier echt super!!!

Donderdag hebben we alles financieel afgehandeld. Van beide kanten hebben we niet t onderste uit de kan gehaald en dit is dus redelijk soepel verlopen. Gerard heeft nog wel even aangegeven dat het echt een mooi bedrijf is. Dat hij heeft opgebouwd maar dat t nog wat finetuning nodig heeft. En dat vooral de manier van communiceren erg vermoeiend is voor t personeel. Structuur in de organisatie zorgt ervoor dat iedereen weet waar hij aan toe is en zal de resultaten verbeteren.
Ook hebben we een vergoeding gehad voor de waarde vermindering van onze auto en zal t achterlicht gemaakt gaan worden.

We konden nog even in t huis blijven wonen maar zelf wilden we dit niet te lang. Dus we zijn gelijk donderdag bij Dirk en Yvonne langs gegaan. We hadden hun meubels al te leen en nu mochten we na t terugbrengen er nog even wat langer op blijven zitten. Dus zaterdag zijn we verhuisd naar hun tweede huisje. Inmiddels verschillende vrienden opgezocht of ze nog wat werk voor ons hadden. ’t Plan is om nog tot eind april/begin mei in de buurt te blijven en dan onze trip een weekje eerder te starten. Onze kippen hebben we aan George en José overgedragen.
Zaterdag avond zijn we naar Queenstown geweest met 7 man/vrouw. Rob (een NL-er die komende week weer terug naar NL gaat) wilde een waardig afscheidsfeest in Queenstown en aangezien we nu toch werkloos zijn waren wij niet te beroerd om hier een bijdrag aan te leveren. Na de nodige tentjes ging op 2 hele foute kroegjes na alles dicht en besloot Miek samen met de vier andere die mee waren dat t bedtijd was. Voor Rob was t nog geen tijd en Gerard wilde hem echt een afscheidsfeestje geven dat hij zich nog lang zal herinneren, of juist helemaal niet meer. Om 5 uur, toen er echt geen enkele kroeg meer over was, kwamen ze de hostelkamer binnenrollen. De volgende ochtend heeft Rob zich de gehele dag afgevraagd waarom hij toch zoveel bier had gedronken. We zijn nog met een oude stoomboot over het meer gevaren. Wonder boven wonder voelde hij zich toen best aardig.

Aangezien Gerard de meeste moeite heeft om zich thuis te vermaken is hij t meest aan t werk. En t is ook wel fijn om op andere bedrijven te zien hoe ze daar te werk gaan. Kortom weer nieuwe ervaringen. Miek vermaakt zich met her en der even bijschieten. Zo af en toe een melking, op kinderen passen en vooral met de fotoboeken en de filmpjes uitzoeken. Ook heeft ze geholpen om alvast een deel van de spullen van Jeroen en Hanneke te verhuizen. Een trip van 1,5 uur one way.

Donderdag 28 april hebben we een afscheidspotlickdinner gegeven. Iedereen nam een deel van t eten mee en zo hadden we een gevarieerd menu. T huisje was goed vol dus een kachel hoefden we niet aan te doen :)
We hebben een erg gezellige avond gehad en zullen denk nog vaak terugdenken aan alle vrienden die we hier hebben! We beginnen nu te beseffen dat we echt afscheid moeten nemen….

De volgende dag is Gerard weer aan t werk gegaan en had Miek nog een afterparty ;)
Samen met José en de kinderen zijn we naar t park gegaan waar we hebben gepicknickt, waarna we naar t zwembad zijn gegaan. Hier kwam Yvonne ook met de twee kids. Na t nodige gespartel in t water nog even naar de glijbaan in de Mac. Waarna zij allen weer naar huis gingen en Miek weer door Gerard opgepikt is. Vanavond gaan we een avondje bij Charles aan. De operation managers van de farms. Miek was zo verstandig om maar aan te bieden om te rijden en zo mocht Gerard Charles z’n bar uitproberen. Rond half 1 gaf Miek aan dat t miss tijd was om weer op te stappen maar volgens Gerard viel t nog wel mee dus werd t eindelijk 2 uur voor we onderweg naar huis waren. Op zich geen probleem maar Gerard zou de volgende ochtend melken bij Sjors en José dus hij kon nog 2 uur slapen! Maar we zijn echt blij dat we nog even bij Charles aan waren geweest. We zijn hem dankbaar voor alles wat hij ons heeft geleerd t afgelopen jaar! En hij was ons weer dankbaar voor al t werk dat we hadden verzet.

Inmiddels is het hier nu zaterdagmiddag. We zijn onze spullen aan t inpakken. Vanavond gaan we bij Art en Helen eten. Morgen nog even hier in de buurt echt afscheid nemen. Morgen nog een nachtje bij Jeroen en Hanneke en dan maandag gaan we rijden! Dus Theo en Martin we komen eraan! Nadat we hun met een bezoek hebben lastiggevallen gaan we richting Picton. Hier woont de manager waar wij onder hebben gewerkt toen we vorig jaar bij Art en Helen werkten. We willen hem ook nog even opzoeken en dan gaan we naar t noordereiland!

We zullen we proberen om nog een bericht te plaatsen tijdens het reizen!!

See you later!!

Gerard en Miek