Boven de poolcirkel is het...

Winderig, in ieder geval het plaatjse waar we nu zijn, het topje van een schiereiland helemaal omsloten door zee wachtend tot er een schip uit gaat om te walvisspotten. Hoe we hier zijn gekomen en wat onze plannen zijn lees je verder in dit verslag.

Zondag 18 Mei
Internetten in een Shell tankstation.
Gelukkig, de tent lekt wel maar t is niet heel erg. In de regen de tent ingepakt en er vandoor gegaan vandaag staat ons een tocht van meer dan 500 km te wachten en daarvoor is zondag een mooi dag want het is lekker rustig op de weg en veel dingen zijn nu gesloten. Eenmaal op weg wilden we wat vinden om het adres van de boer op te zoeken waar we heen gingen, we hadden dit op mail maar vergeten uit te printen, nu wisten we alleen het dorpje. Maar op zondag zijn toeristenburo’s gesloten, lekker handig dan, 100km voor het plaatsje maar bij een Shell station gevraagd of hun misschien het plaatsje wisten en een telefoonboek hadden waar we misschien ook het adres in konden vinden, het telefoonboek was van de verkeerde regio en we moesten maar even naar het kantoortje komen waar we op internet hebben gezocht naar het adres, niet gevonden en waren ook vergeten te vragen of we even op de mail mochten kijken want daar stond wel de routebeschrijving. Dus nog maar verder naar het dorpje toe, nu waren we zo’n 30 km er vandaan en hebben we de laptop maar open geklikt of we een signaal van draadloos internet konden vinden en ja hoor op eens hadden we het, dus snel de auto aan de kant gevarenlicht aan en ff mail checken. We hadden de routebeschrijving! Toen nog even gebeld maar ze namen niet op (waarschijnlijk aan het werk). Eenmaal aangekomen wisten we niet zeker welk huis het was dus maar even gevraagd aan een meneer die wees ons naar een huis en toen we er waren rende een vrouw naar ons toe om te zeggen dat ze op de boerderij waren, waar we het net aan die man hadden gevraagd haha. De vrouw bleek later was de eigenaar van de boerderij en verpachte deze aan Johan en Vera (zo heten ze dus). Terug naar de boerderij en even gedag gezegt, we konden de tent op zetten en even wat eten en dan zouden hun na het melken ook naar huis komen. Zo gezegd,… zo gedaan. Die avond hebben we veel gepraat over het hoe en wat in Noorwegen en hun reis hier naar toe. Nog even mee geweest met de avond ronde en om half 2 lagen we in bed, voor ons niet zo heel erg maar hun moeten er om 6 uur weer uit.

Maandag 19 Mei
Fiskebollen.
Samen met Johan en Vera ontbeten, daarna naar het melkveebedrijf van Grethe Hopstad geweest deze vrouw houd melkvee van het ras Sidet Tronderfe og Nordlandsfe. Dit is een typische noors/zweedse koe. De dieren zijn erg klein, komen bij Mieke tot haar navel en geven daardoor ook wat minder melk. Maar als je naar de verhouding tussen lichaamsgewicht en melkproductie kijkt klopt het wel. Deze vrouw had ze ook omdat ze de boerderij alleen doet en ze deze dieren makkelijker aan kan. De dieren zagen er echt leuk uit en de kalveren waren helemaal schattig!
Door naar een andere veehouder, deze heeft Fleckvieh koeien, maar helaas hij was niet thuis. Door naar de bouwmarkt voor wat spulletjes en eenmaal thuis besloten we nog een dag te blijven omdat het wel gezellig was en omdat we (inmiddels half 2) niet zo ver meer zouden komen met de auto. We hebben onze hulp aangeboden en zijn toen ’s middags gaan stenen rapen in een nieuw ingezaaid stuk land. Weer thuis fiskebollen gegeten een typisch Noors visgerecht. Erg lekker en ook leuk dit eens gegeten te hebben. Met het melken er nog wat bij gestaan en over van alles gepraat wat met Noorwegen of landbouw te maken had. ’s Avonds nog wat foto’s laten zien en om half 12 de tent weer ingekropen,.. weer erg gezellig!
Het bedrijf van Johan en Vera.
Na uitgebreid zoekwerk voor een bedrijf in Slowakije zijn ze uiteindelijk af geweken naar Noorwegen. In slowakije wilden ze eerst vleesrunderen die het gehele jaar buiten zouden lopen. In Noorwegen kwamen ze dit bedrijf tegen, er werd een pachter gezocht die het bedrijf wilde runnen voor 5 jaar. Het bestaat uit 170.000 kg quotum en ongeveer 20 dieren ( boven de gemiddelde bedrijfsgrote dus). Ze hadden er wel vertrouwen in en zijn vrij snel hier aan begonnen. Inmiddels melken ze ongeveer 25 koeien en gaat het allemaal beter dan ze hadden verwacht, zo goed dat er koeien verkocht moeten worden omdat er anders over het quotum wordt gemolken. Ze bewerken ongeveer 35 ha bemaaibaar land daarnaast is er ook nog land wat alleen beweidbaar is. We hebben door Johan en Vera een goede indruk gekregen van de Noorse landbouw als we alles op zouden schrijven wat we te weten zijn gekomen zou dit wel een heel lang verhaal worden. Johan is ook erg met fokkerij bezig en met name met kruizen van rassen. Voor Gerard was dit ook erg interessant en misschien is hij nu al iets meer overgehaald. We hebben hier een erg leuke en leerzame tijd gehad.

Dinsdag 20 mei
Weer ontbeten met Johan en Vera, veel te weten gekomen over subsidies en prijzen van melk, voer, vlees en quotum. Om half 12 gingen we weg en nadat we op de grotere weg waren aangekomen een kaasmaker gebeld waarvan we het adres van Johan en Vera hadden gekregen, deze vrouw was nederlands. Maar de man nam op en nadat Gerard eerst engels ging praten bleek dat hij ook goed nederlands kon. We mochten aankomen en hij wilde ons graag rondleiden. De kaas werd in een vrachtwagen gemaakt, dit komt omdat er dan niet veel geïnvesteerd hoefde te worden in een ruimte. Allemaal erg klein maar wel slim en efficient ingedeeld. Na wat geproefd te hebben mochten we ook de boerderij zien, deze man heeft 40 koeien in een loopstal en is ook nog biologisch, dit is dus een groot bedrijf in Noorwegen. Hij was verder ook nog consultent, maar zijn vader van 75 hielp nog graag dus dit kon makkelijk zij hij. De man was Noors maar kon echt goed Nederlands en dit was wel fijn om zo te praten. Ze maakten 3000 kilo kaas per jaar en verkochten dit voornamelijk op de markt en in winkeltjes. Na het proeven mochten we wat kaas meenemen, erg aardig! Voor biologische melk krijgen de biologische boeren 7 eurocent meer voor de melk. Wel moeten de koeien vrij rond lopen, ze mogen dus niet aangebonden staan zoals op de meeste bedrijven in Noorwegen. Om de biologische landbouw te stimuleren kost het quotum niet 10 krone per liter maar 3,5 krone per liter. We wachten met smart tot dit in Nederland ingevoerd wordt! Na dit interesante bedrijf om 16 uur op weg gegaan naar de Zweedse grens. We wilden morgen een bedrijf bezoeken bij Östersund. Onderweg kwamen we een paar rendieren tegen, gewoon langs de weg even terug gereden en foto’s gemaakt maar toen gingen ze er toch maar vandoor. Om 7u zijn we toch maar een camping gaan zoeken we waren nog 100km verwijdert van ons doel, dit zou nog 1,5 uur rijden kosten en daar hadden we geen zin meer in. De beheerder bleek een vrouw van rond de 80 die alleen duits en zweeds kon, maar met handen en voeten hebben we het toch voor elkaar gekregen er te kunnen staan. Na het eten en een wandeling langs de rivier en een melkveebedrijf moe in slaap gevallen op een (weer) lekkend luchtbed.

Woensdag 21 mei
Na het ontbijt heeft Gerard de kaasmaker gebeld en Mieke heeft het gat in het luchtbed geplakt. We konden er om 15 uur aankomen. Onderweg kwamen we nog 2 elanden tegen, geweldig wat een beesten! Ook nog even gestopt bij een outdoorstore en gekeken voor een nieuwe tent, ze hadden niets naar onze smaak op voorraad maar wel een brochure, konden we bestellen en in Nederland bezorgen zij de vrouw, juist. Nog even wat boodschappen gedaan en toen maar weer verder op weg naar de kaasmaker. Toen we er aankwamen zagen we 3 kuipen door het raam! Eenmaal binnen werden we rond geleid door de man, het bedrijf had 3 1500 liter kuipen en maakte 120.000 kilo kaas per jaar, hiermee waren ze de grootse boerderij-zuivelaar van zweden. Zelf hadden ze een geitenboerderij wat goed was voor elke dag 1000 liter melk er werd nog 750 aangevoerd door een andere geitenboer. Ze hadden ook nog een melkveebedrijf met 70 melkkoeien ( let op, we zijn in zweden dus dit is hier ongeveer het gemiddelde) en er werd nog van andere melkveebedrijven aangevoerd. Ze hebben een eigen winkel in Östersund en leveren aan supermarkten en boerderijwinkels in geheel zweden. Ze maken 20 verschillende soorten kaas. Tijdens de rondleiding waren we echt onder de indruk van de schaal en de professionaliteit waar dit allemaal mee gebeurde. Toen we weg gingen vroegen ze nog of wij ook naar zweden gingen emigreren want ze zochten nog opvolgers voor de boerderij en misschien ook wel voor de kaasverwerking want het is heel moeilijk om daarvoor mensen met passie te vinden. We wisselden wat gegevens uit en hij gaf ons nog een adres van een geitenboer iets verder op. Weer in de auto deze man opgebeld, erg enthousiaste man en we mochten zeker langs komen. Na een tocht over gravelwegen en blubberpaden kwamen we daar aan, echt in the middle of nowhere. Deze man had zo’n 100 geiten en verwerkte de melk in kaas net zoals koe melk die hij aankocht. Hij leverde voornamelijk aan restaurants in Stockholm. De man wilde erg graag vertellen en was ook in ons geïnteresseerd. Ze drongen er op aan dat we bleven slapen in het gastenverblijf en na het proeven van de geitenkaas en een bakkie pleur zijn we met de man mee geweest de geiten uitlaten. De sneeuw was nog maar 2 weken weg en er groeide nog weinig dus er was nog niet genoeg voer op het land dat ze de hele dag buiten konden lopen dus nam hij ze 2x per dag mee naar het bos (hier worden de geiten geweid) hij liet ons echt van alles zien en het was heel mooi hoe hij die 100 geiten door het bos heen loodste en ze overal liet grazen, echt een geweldig gezicht en wat een mooie manier van boeren. Er waren diverse stukken bos waar hij de bomen had laten zagen ze kreeg hij 25ha meer ruige weide grond, het overige bos liet hij staan omdat dit te laag en te nat was, geiten houden niet van gras wat we koeien laten grazen maar houden meer van bladeren, struiken en van alles zo lang er maar smaak aan zit en niet te lang is daarom is het bos en ruige weide ideaal voor deze dieren. Voor het huis heeft hij ook nog 20 hectare maaibare weide hier mogen de dieren niet op maar hier wint hij voer voor in de winter. We zijn echt onder de indruk hoe deze man zijn boerderij, echt geweldig. In het gastverblijf hebben we onze aardappels met spek en ui, erwtjes en wortels, visstick en ei klaar gemaakt, eindelijk geen rijst of pasta maaltijd zoals we de laatste maand hebben gegeten als we zelf kookten. Gerard is zeer onder de indruk van de kleinschaligheid en de verbondenheid met de natuur waarmee alles hier gebeurt, het is nog moeilijk om hier een oordeel over te geven maar als je op zo’n manier een goede boterham kan verdienen is dat wel heel mooi leven.

Donderdag 22 Mei
Koffiekaas!!
Na het afscheid waarbij we ons laatste kaasje gaven vertrekken in westelijke richting hier wilden we nog een kaasboer gaan bezoeken. Maar toen we eenmaal op de grote weg zaten en gingen bellen waren ze aan het verbouwen dus had het niet veel zin om langs te komen. Dus op naar Noorwegen! En na een reis van +- 400 km kwamen we in de buurt van de mensen aan waar we moesten zijn. Even gebeld en we konden wel komen, eerst maar eens een camping zoeken, na heel wat heen en weer gereden te hebben was deze niet in de buurt te vinden. De boer maar op gebeld en we mochten wel daar op de boerderij staan. We moesten eerst een half uur over een graffelpad heen rijden zonder een huis te zien, maar dat zijn we inmiddels wel gewend, maar de opluchting is dan toch groot als je het verwachte bord met de boerderij ziet. Eenmaal daar aangekomen was het toch de bedoeling dat we op het strand gingen staan, nouja niet zo heel erg en een heel mooi uitzicht over een gigantisch meer met op de achtergrond bergen met besneeuwde toppen. De tent opgezet en wat eten klaar gemaakt, toen naar de boer toe. De man hield ongeveer 100 geiten en maakte hier kaas van. Ze maakten alleen maar Noorse kazen, dit wilde zeggen bruine kazen en verschillende schimmelkazen. Ze hebben ons ook vertelt hoe je bruine kaas moet maken dit willen we ook gaan proberen thuis! Ook maakten ze een koffie kaas, deze kaas was erg vers en niet gepekelt, hierdoor zat er weinig smaak aan. De bedoeling was om kleine stukjes onder in je kopje koffie te doen en eerst de koffie op te drinken, daarna lagen de stukjes kaas ingeweekt op de bodem die dan naar koffie smaakten en erg glibberig waren! T smaakte wel okay maar hier was het een echte traditie. Voornamelijk van de Sami mensen, de lappen zoals wij ze wel noemen.
Ze verzorgden verschillende excursies en rondleidingen op het bedrijf en dan werdt er veel kaas verkocht, de rest ging naar winkels en restaurants. Ook kweekten ze vis, zo’n 20.000 kilo per jaar, ze waren de eerste in Noorwegen die het zo intensief deed. Dit was best wel indrukwekkend om te zien en we hebben direct besloten om dit niet in Nederland te gaan doen, mede door Gerard zijn vrees voor water, en daar heb je dan best wel mee te maken. De man had het ook steeds over E.M. een cocktail van verschillende soorten micro-organismen, gemaakt door een Japanse professor, dit kon je overal toepassen, bijvoorbeeld in de mest dat je dan over je land verspreide en dan was de kuil van betere kwaliteit en daardoor de melk ook weer beter. Het schijnt zelfs gebruikt te worden als kanker en aids remmer. Terug in Nederland willen we hier verder onderzoek naar doen, misschien is het wat voor het biologische bedrijf. Na een zeer indrukwekkend verhaal van deze Noorse boer en boerin lagen we om 12u in ons bedje.

Vrijdag 23 Mei
De planning vandaag om naar Bodo te rijden +- 300km hoger in Noorwegen. Maar eerst even via Zweden om boodschappen te doen en te tanken, we zijn nu hemelsbreed maar 6 km vanaf de grens. Rond de middag kwamen we aan in Mo I Rana, hier even naar een toeristenbureau gereden en gevraagd hoe we bij de beoogde gletsjer konden komen. Dit was via Mo I Rana of via de Coatal High Way welke de mooiste toeristische weg van Noorwegen schijnt te zijn. Nou deze maar genomen. En inderdaad het was een erg mooie weg, weer langs de fjorden en fjelden van de kust van Noorwegen. En toen moesten we de veerboot nemen, maar daar moesten we eerst 2 uur voor wachten, dat was balen want de afgelopen keren konden we bijna direct inladen en vertrekken maarja dit heb je ook, dus maar even naar een mooi strand gereden en daar heerlijk spek met ei gebakken voor onze lunch, nog wat schelpen gezocht en krabbepootjes gevonden en ons verwonderd over het erg blauwe en heldere water. Weer in de auto en achteraan de inmiddels gevormde rij gesloten. Nog 1 veerboot tegen gekomen (die we wel direct op konden rijden) te hebben, weer een camping gezocht, 14 km vanaf de vertrek plaats van de boot naar de gletsjer, even wat informatie gevraagd en na het eten heerlijk gaan slapen met het idee morgen de 1 na grootste gletsjer van Noorwegen te zullen zien.

Zaterdag 24 Mei
Eb en vloed.
Na de tent opgeruimd en de auto ingepakt te hebben naar de vertrek plaats van de boot gereden, er was hier verder niks, geen bordjes of informatie alleen 2 andere toeristen. Gelukkig kwam op de tijd die het foldertje ons vertelde ook werkelijk een boot aan en werden we naar het land gebracht waar de gletsjer op lag, we moesten dus eerst het Holandfjord oversteken. De gletsjer welke niet alleen de 1 na grootse van Noorwegen was maar vooral de laagste gletsjer van Europa. Nadat we aan wal waren een wandeling van 2 uur gemaakt en toen stonden we voor de gigantische gletsjer, echt geweldig om te zien en zeer indrukwekkend, nadat we eens goed hadden genoten, gevoeld en geroken hadden wat een gletsjer was heeft Mieke nog een sneeuwpopje gemaakt en zijn we na wat fotootjes weer afgedaald naar het dal. Om half 4 zaten we weer in de auto en na een goeie lunch weer verder op weg naar Bodo. Vlak voor Bodo zouden we het plaatsje Straumen aan komen, hier wilden we gaan kamperen, dit omdat in dit plaatjse de grootste eb en vloed beweging te zien is van heel de wereld. Dit wil zeggen dat het water de grootste afstand aflegt land inwaarts bij eb en vloed. Dit gaat gepaard met draaikolken, golven en stroomversnellingen waarbij de gemiddelde snelheid van dit gebeuren op 40 km/u komt. Nadat we de camping hadden gevonden en de nodig informatie was er nog genoeg tijd om de tent op te zetten en wat te eten, het zou om 20:35 eb worden. We gingen er om kwart over 8 heen en het was inderdaad gaaf om te zien hoe het water zich met geweld terug trekt naar de zee, alsof het zich bewust is van het feit dat het hier eigenlijk niet hoort te zijn. Echt stoer om te zien.
Toen we gingen slapen om half 12 hebben we de wekker om 3u ’s nachts gezet om te kijken of het dan nog licht is…

Zondag 25 mei
Om 03:00 ging de wekker, Gerard snapte er niks van en was zeer verbaasd, Mieke wist direct waar het mee te maken had, en nadat we allebei bij gekomen waren van de schrik zagen we dat het nog steeds licht was, nou binnen 10 seconden waren we weer vertrokken. Conclusie t wordt hier niet meer donker. De volgende ochtend gelukkig wat rustiger wakker geworden en na de ochtend rituelen bij de receptie gevraagd wanneer de boot van Bodo naar de Lofoten gingen (schiereiland ten hoogte van Narvik) deze bleek om 17:45 te gaan, ook ging er 1 waarschijnlijk om 11:45 maar die zouden we waarschijnlijk niet meer halen omdat het al 11:30 was en het was een uur rijden naar Bodo. Dus besloten om maar verder om hoog te rijden om daar een andere veerboot te nemen. Deze zou ook korter zijn (maar 2 uur in plaats van 4 uur.) Eenmaal hier aangekomen om 3 uur stonden er al wat auto’s dus we dachten die zal zo wel gaan. Maar om 7 uur vertrok de boot eindelijk een keer. Dat was dus wel ff wachten. Eenmaal op de boot was het niet erg veel beter, het was erg onstuimig weer en daardoor deinde de boot behoorlijk. Mieke vond het nodig om naar de horizon te kijken en toen dit ook niet echt het beoogde resultaat opleverde heeft ze haar maag maar wat lichter gemaakt in een vuilnisbak. Gerard had het ook niet makkelijk en zo kwamen ze op het idee om maar te gaan slapen, zo deden we dat in de boot naar Engeland ook en dat werkt best! Na 1,5 uur werden we wakker en ging de boot bijna aanmeren, we waren heel blij dat we niet de boot van 4 uur lang hadden genomen ook al moeten we waarschijnlijk nu 300 km meer rijden, maar ach wat is dat tegenwoordig nog… De eerste de beste camping opgezocht en gelukkig met droog weer de tent opgezet onder het eten ging het alweer regenen en omdat het nog steeds heel licht is hadden we helemaal niet door dat het al half 12 was…

Maandag 26 Mei
Gerda (zusje van Mieke)gefeliciteerd! Veel te laat wakker geworden en eerst maar eens naar onze nieuwe gastboeren gebeld of we daar konden komen vandaag. Hij was aan het mestrijden de hele dag maar zijn vrouw had wel tijd vanaf 17:00. Dus moesten we ons eerst maar eens een halve dag vermaken. We besloten het hele schiereiland af te rijden een tocht van bijna 200 km om zo een indruk te krijgen van het landschap en wat er al wel niet is. Nadat we dit wonderschone schiereiland hadden verkent was het al bijna 5 uur en zijn we naar de boerderij toe gegaan. Toen we er waren gingen ze net de geiten naar binnen halen, een zoon van +- 10 jaar haalde de schapen uit de bergen, dit was wel een mooi gezicht zo’n 140 geiten die de berg af rennen. Daarna kregen we even een rondleiding door het bedrijf en door de kaasmakerij. Na een bakje koffie gingen we naar hun 2e farm waar ze de jongveeopfok hadden van de geiten. Zo’n 5km verder op aan zee. Hier konden we ook onze tent op slaan. Nadat we dat hadden gedaan en een lekker pannetje nassi hadden verobbert zijn we terug gegaan naar de boerderij om hier nog ff gezellig te praten totdat het inmiddels al 01:00 was, je hebt het niet door als het niet donker wordt. Dus wij weer naar ons tentje aan het strand en slapie doen.
Het bedrijf van Hugo en Marielle.
Hugo en Marrielle zijn sinds 1997 in Noorwegen, ze hadden beide tropische landbouw gestudeerd in Deventer en na hun afstudeerproject in west-afrika zouden ze een poos in Noorwegen bij kennissen werken om zo een ticket te verdienen naar Nieuw Zeeland. Eenmaal hier aan het werk zagen ze veel advertenties staan in het landbouwblaadje van boerenfamilies die mensen zochten om hun bedrijf te runnen. Dit komt omdat in Noorwegen in bijna alle gevalen de oudste de boerderij MOET overnemen. Maar vaak heeft deze er geen zin in en heeft hij een baan buiten het huis, dan wordt er dus iemand gezocht die de boerderij wil runnen. Verkopen van het bedrijf is in de meeste gevallen ook uit den boze en kinderen weten op vroege leeftijd al dat zij de boerderij MOETEN overnemen. Omdat velen dus tegen hun zin boer zijn is dit ook niet een beroep met veel aanzien. Dit is wat wij er van begrepen.
Nadat ze dus op een advertentie in waren gegaan zijn ze op 2 boerderijen gaan werken. Nadat ze dit hadden gedaan kregen ze een aanbod vanuit nederland om daar een vleesveebedrijf te runnen. Besloten werdt om in Noorwegen te blijven en een bedrijf te kopen. Omdat het moeilijk is om een landbouwbedrijf te kopen hier en al helemaal een goed landbouw bedrijf waren ze wel even op zoek. Toen hadden ze dit bedrijf gevonden met geiten en hier zitten ze nu 7 jaar. Ze maken van 20% van de melk kaas dit wordt verkocht aan huis en aan winkeltjes en restaurants in de omgeving. Het waren erg gezellig mensen en we hebben lang en leuk met ze gepraat, we kregen ook nog getien-feta-kaas mee en een stuk jonge geiten kaas.

Dinsdag 27 Mei
Vanuit onze tent hoorden we de auto al aankomen om de geiten te voeren, dus wij er ook maar eens uit gekropen. Na de ochtendrituelen zijn we weer naar Hugo en Marriele gegaan voor een bakje koffie. De geiten gingen weer naar boven en Hugo moest weer mest rijden. Dus wij gingen er ook maar vandoor. De geiten hebben het hele gebied in de bergen voor zichzelf, ze kunnen echt tot de andere kant van het schiereiland komen maar omdat de dieren trouw zijn aan de boerderij en om 5 uur weer bij het hek staan gaan ze niet zo heel ver. Op dit land is het ook niet mogelijk om te maaien of wat dan ook, zelfs met een motor of quad is het haast niet begaan baar. De velden in het dal worden gebruikt voor de fourage winning. Ze krijgen elk jaar steeds meer grond ten pacht en soms te koop aangeboden. Dit komt mede doordat ze biologisch zijn, dit vinden de mensen mooi en omdat ze het beter onderhielden dan de grote koeien boeren van verder weg. Met hun biologische werkwijze krijgen ze meer opbrengst dan de gangbare boeren in de omgeving, dit komt omdat de gangbare boeren nauwelijks ploegen of rotorkopeggen en daardoor een zeer uitgeleefde en dichte bodem hebben. Hugo en Marriele verbouwen tarwe, gerst en gras met klaver, ze zijn voor 25 % zelfvoorzienend in hun krachtvoer. Nadat we vertrokken waren zijn we richting het Vikingmuseum geweest, dit museum (erg raar) gaat over Vikingen, er is hier het fundament van een 83 meter lang vikinghuis gevonden en doordat er veel viking dingen op de Lofoten zijn gevonden was dit de rede voor een vikingmuseum. Het vikingmuseum is een replica van wat het oude vikinghuis had moeten zijn, inclusief alles wat er in zou moeten zijn geweest. Dit was erg gaaf om te zien en we hebben ook nog een replica vikingboot gezien, ook erg mooi. Daarna zijn we op weg gegaan naar Andenes, zo’n 300km naar het noord-westen hier willen we op walvissafari gaan. Om half 6 kwamen we er aan en hebben we een hostel gevonden want het waaide te hard om de tent op te zetten en staande te houden. Nu maar hopen dat we morgen wel kunnen walvisvaren, want we zijn nu wel toe aan wat levertraanproducerende beesten.

Onze plannen.
We hopen dus te gaan walvisvaren en daarna willen we dit winderige schiereiland snel verlaten om weer naar zweden toe te reizen om hier naar Kiruna te gaan, hier is een Ijshotel (in de winter). Daarna gaan we richting de noordkapp. En daarna zullen we jullie verslag doen van onze terug reis...

We hopen dat het bericht niet te lang voor jullie is want wij vullen het elke paar dagen aan op de computer en als we ergens internet hebben kunnen we het pas op de site zetten, vandaar dat het dus een beetje lang wordt soms.

Tot snel, groets, Mieke en Gerard