Op het Noorder eiland,

Welkom bij een nieuwe aflevering van de onwijs lange reisverhalen serie van Gerard en Mieke.
In deze aflevering bespreken we de laatste dagen bij Martin en Theo, een bezoek aan Eddy, een 3,5 daagse wandeling door het schitterende Abel Tasman Park, een auto die kwijt is! En de trip naar het Noorder Eiland. En jaja we weten nu in welk land we gaan werken maar nog niet waar, nieuwsgierig? Succes met de lap tekst.

Owhjah het gaat goed met ons, beide nog gezond en tevree!

Maandag 1 februari
Voor de verandering is Gerard vanmorgen weer buiten gaan helpen. En Miek vermaakt zich weer met de administratie bijwerken, foto’s uitzoeken, verhalen bijschrijven en typen.
Vanmiddag gaan we naar 2 boeren toe. Bij de een heeft Theo gewerkt en de ander is een Nederlander die hij goed kent en waar Gerard 2,5 jaar geleden ook was geweest.
In de middag komt Gerard dan eindelijk weer terug en kwamen we iets later dan afgesproken bij de eerste boer aan. Hier een rondleiding over het bedrijf gehad en nog even geholpen met een koppel vaarzen en stieren uitzoeken. Dit gaat echt ideaal met zo’n vanghok systeem. De belangrijkste les die we van hem hebben geleerd is dat je beter wat te ruim in het personeel kan zitten dan net genoeg. Er is hierdoor minder stress, minder ziekte en meer vreugde in het werk. Dit is wel duurder maar op lange termijn zal het zich terug verdienen door minder zieke medewerkers en medewerkers die langer bij het bedrijf blijven. Na dit bezoek zijn we naar Roel Wobben gegaan. Een NL boer die 20 jaar geleden naar NZ is gekomen met helemaal niets en nu 2 bedrijven heeft. Het hoofdbedrijf is in een cirkel aangelegd waardoor één irrigatiepiffer de gehele cirkel kan irrigeren. De melkstal staat in het midden, waardoor de koeien binnen de cirkel op het verst 20 min hoeven te lopen! Omdat de rivier waar zijn het water uit halen niet heel betrouwbaar is, is hij nu een meer van 37 ha aan het bouwen. Hiermee kan hij dan in droge tijd zijn 800 ha beregenen, dit kan in droge periodes een extra grassnede opleveren, en dat keer 800 ha, das best veel. Dus die 37 ha land daar voor inleveren kan volgens hem wel uit. Op de terug weg naar Theo en Martin een wat gegeten bij de Takeaway.
’s Avonds nog even biertje met Theo en Martin gedronken en de foto’s van hoeve sonneclaer laten zien. En wij hebben de foto’s van Theo uit Brazilië gezien. En uiteindelijk weer laat naar bed.

Dinsdag 2 februari
Dit is de laatste ochtend dat Gerard buiten helpt, vanmiddag gaan we weer verder. Terwijl hij buiten bezig is, pakt Miek de auto weer in. Rond een uur of half 12 komen de mannen weer. En nadat we nog even gezamenlijk op de foto zijn gegaan, hebben we afscheid genomen en de auto weer gestart, op naar Reefton. Hier willen we een jongen opzoeken die we ruim 1,5 jaar geleden in Zweden hebben ontmoet opzoeken. We hebben alleen zijn adres. Daar aangekomen, hebben we z’n huis, het huis van z’n baas en de melkstal gevonden, alleen geen mensen… omdat het 4 uur is en het melken nooit heel lang op zich kan laten wachten. Besluiten wij dat we gewoon wachten tot er iemand komt melken. Na 5u is er nog niemand en besluiten we maar een camping op te zoeken. Dit word een buscamping van de Department Of Covervation. Erg mooi langs een riviertje met zelfs een doorspoel wc, wat een luxe voor bushcamping! Na het eten gaan we rond 8u maar weer richting het huis van Eddy, hij zit op zijn veranda en we worden hartelijk ontvangen. Hij blijkt medewerker te zijn op een bedrijf van 800 koeien, omdat de koeien al lager in productie (einde van de lactatie) zijn en ze ver moeten lopen melken ze nog maar 1x per dag, daarom was er dus niemand vanmiddag. Eddy heeft het best naar zijn zin in Nieuw Zeeland en is er van plan te blijven. Niet als boeren medewerker maar ergens met een gewone 5 daagse baan, maar als je een paar jaar agrarische ervaring heb krijg je makkelijker je residentie (inwonerschap), het boerenwerk vindt hij wel mooi maar niet voor altijd vanwege de weinig vrije dagen. We vragen niet waarom die niet in Zweden is gebleven, het was daar erg mooi zegt ie maar veel te koud haha.
Na een paar uurtjes bijpraten gaan we er vandoor en we wensen Eddy veel succes met het verkrijgen van zijn residentie. We zijn benieuwd wat en waar hij over een paar jaar werkt en woont.

Woensdag 3 Februari
Vandaag uitgeslapen maar om 10u zitten we weer in de auto. We rijden vandaag omhoog, dwars door de bergpassen heen richting het Abel Tasman park. 3,5 u later komen we aan in Motueka. De grootste plaats dichtbij het Abel Tasman park. Bij de informatie centre een 4 daagse wandeling door het abeltasman park geboekt. Echt stoer we gaan het gewoon doen. We doen de Coastal Track, deze is 51 kilometer lang. De eerste dag is 6u wandelen, de volgende dag 5u en de dag daarna ook 5u en de laatste dag maar 2u. Dit zonder gids, auto of ezel, dus eten en uitrusting moet op de rug. We moesten boeken omdat de camping plaatsen gelimiteerd zijn, nouja camping, het zijn allemaal bushcampings dus met alleen wc en misschien een koude douche. Het kon ook in 3 dagen maar we zaten net niet goed met laag en hoog tij, sommige oversteken kunnen alleen met laag tij worden gedaan. Gerard heeft 2,5 jaar terug ook een stuk van deze wandeling gedaan, en was er helemaal weg van dus daarom gaan we hem nu helemaal doen. Ook was 1 van onze doelstellingen deze reis een meerdaagse wandeling te doen. Dus dat is hier na ook weer gedaan! De coastal track is 1 van de 8 Great Walks van Nieuw Zeeland. We vinden een camping en gaan we eten, daarna naar de stad om 2 schuimrubberen slaapmatjes te kopen, want ons luchtbed wordt echt te zwaar om mee te zeulen, en dan zouden we ook nog een voetpomp moeten kopen (blazen hem nu met de auto op, maar die mag niet mee). Verder eten gekocht voor 4 dagen, allemaal zo efficiënt mogelijk dus vooral pasta en rijst en gedroogte groenten (lekker licht haha). Ook een soort oplosranja wat je door water heen kan gooien. Vanavond eten we maar een keer gekookte aardappelen met groente en vlees, iets gezonds wat we de afgelopen dagen niet hebben gehad en de komende dagen ook niet krijgen. ’s Avonds de backpacks ingepakt voor de wandeltocht, echt spannend maar we hebben er zin in.

Donderdag 4 Februari
Na de tassen ingepakt te hebben is het al 7:35 en om 7:45 moeten we klaar staan bij de bushalte, op zich geen probleem want het is maar 5 minuten rijden, strak op schema dus.
Wil Gerard de auto starten, doet ie t niet, accu lijkt wel leeg. Geen tijd voor onderzoek. Mieke achter het stuur en de auto aangedrukt. Gister viel het Gerard ook al op dat de auto net aan wilde, de startmoter leek het al zwaar te hebben, na onze wandeltocht maar even kijken dus.
Op tijd zijn we bij de bus en het duurt nog even voordat we gaan. We rijden naar het startpunt van de Abel Tasman Coast Track in Wainui Bay. Dit duurde wel 2 uur omdat het busje allemaal mensen op moest halen en af moest zetten, het openbaar vervoer is hier lang niet zo goed als in Nederland. Maar om 10:15 staan we dan aan de start, 2 andere jongens starten ook maar gaan eerst nog ontbijten, dit hebben wij al gedaan en we gaan direct. Het is direct de heuvels in en al na een paar honder meter komen de eerste mooie vergezichten. Na een poosje gaan we meer het binneland in en wordt de daling weer ingezet , na 1,5 uur komen we aan bij Wharivinarangi Hut, een hut met overnachtingsplaatsen en een campingstekkie. We eten wat en gaan daarna weer verder. De tassen worden ons al behoorlijk zwaar op de schouders en ook de heupen begin al zeer te doen. We lopen inmiddels weer af en toe langs de kust en af en toe door het binnen land, wat is het hier schitterend mooi zeg. Heuveltje op heuveltje af en zo stampen we door. Rond half 4 komen we bij Totaranui, een campingplaats die ook met de auto te bereiken is, het is er best druk maar niet heel mooi. We zijn echt kapot van het sjouwen van de tassen en rusten hier een lange tijd. Nog een uurtje lopen naar onze camping in Waiharakeke Bay, een camping met 10 plaatsen en we zijn de enige als we aan komen. We zijn kapot en bekaf, het lopen is goed te doen maar die tassen zijn echt zwaar en dat voel je vooral aan de heupen en schouders. Vandaag hebben we 16 km gedaan met tassen van ongeveer 15 kilo per stuk. We maken ons eten (jeuj weer ruim een kilo minder te sjouwen!!!) En koken water voor morgen ochtend. We gaan nog even naar het strand toe om te genieten van al het moois wat dit gebied te bieden heeft. Onder tussen is er een andere meid op de camping gekomen, zei komt van tegenovergestelde richting. We gaan om 9u al slapen op een schuimrubberen matrasje.

Vrijdag 5 Februari
We worden wakker, heerlijk geslapen, beter dan verwacht. Gisteravond vonden we het maar niks die dunne matrasjes en het was nog steeds wel hard maar het slapen ging best. Na het eten pakken we de tassen op nieuw in. Er gaat een gedeelte van Mieke dr tas naar Gerard z’n tas. Gerard z’n tas is nu iets zwaarder als gister en die van Mieke is stukken lichter. Mieke had een beetje blauwe heupen gister avond en beide wat gevoelige schouders dus vandaar deze keuze. We gaan weer op pad, om 5 voor 8, na een half uur komen we bij een baai oversteek die alleen mogelijk 2u voor en 2u na laag tij. Laag tij is 8,22 vandaag (vandaar dat we dus op een camping waren dichtbij) en we kunnen er dus doorheen, wel even de schoenen uit want het gaat toch wel ff diep soms. Na de oversteek weer 2u wandelen en het is inmiddels half elf, deze baai kan alleen 3u voor of 3u na laag tij, dit kon dus ook net. Nu maakt het niet meer uit hoelang we er over doen want de rest van de track komen we baaien tegen die een laag en hoog tij route hebben. Na weer 2u wandelen komen we bij Bark Bay, hier slaan we ons camp op, het is half 2, lekker op tijd dus maar verder lopen hoeft echt niet hoor, we hebben ook niet heel veel keus, de campings moesten allemaal van te voren geboekt zijn.
We lunchen wat en gaan heerlijk op het strand liggen. Daarna even douchen, jaja er is een douche na 5 minuten lopen, alleen koud maar dat maakt niet uit, heerlijk! Nog even het strand op gewandeld en daarna eten gemaakt. Het camping plekje is echt heel mooi, we zitten weer vlak aan het strand midden in een baai, met vloed loopt de baai vol en zitten we op een schiereiland van 20 meter breed en 100 meter lang midden in de baai, echt stoer. Mieke dr heupen zijn al aardig beter maar alles is ons stijf en doet zeer momenteel. Vandaag deden we 13 / 14 km. Onder weg komen we redelijk wat mensen tegen, meer dan gister. Ook veel dagwandelaars die geen zware backpacks hebben, deze stampen echt duidelijk harder door. Toen wij aan het dagwandelen waren dachten we af en toe echt van die mensen met die meer dagen wandelen met een backpack op de rug doen ook niet veel km’s op een dag, maar nu begrijpen we dat heel goed.

Zaterdag 6 Februari
We staan op en nadat we ontbeten en alles ingepakt hebben vertrekken we om half 9. We willen voor half 12 bij een baai oversteek zijn, deze kan dan door de baai worden overgestoken als het tij nog laag genoeg is en dit scheelt meer dan een uur om wandelen. De tocht er naar toe duurt 3 uur volgens de bordjes, we stampen aardig door en zijn er binnen 2,5 uur. We kunnen nog mooi oversteken en aan de andere kant eten we een appeltje en een notenreep als beloning. De tassen weer op en om half 12 gaan we weer verder, het is nog 3 uur wandelen volgens de bordjes, een uur daarna moet het eind punt al zijn. We zijn vol goede moet aan het wandelen, op een gegeven moment hebben we uitgerekent dat het nu nog maar een uur wandelen is, komen we de bocht om is daar onze camping/strand al, en op het bordje staat nog 1u en 45 min naar eind punt, juist.
Om half 2 zitten we dus ook vandaag al op ons camping plekje, niet verkeerd hoor, het wandelen ging vandaag beter als gister maar als je er bent is het toch weer mooi. Vandaag hebben we ongeveer 16 km gelopen. Na het lunchen liggen we weer op het strand te bakken, wel verdiend vinden wij, wat heerlijk. We vragen ons af hoeveel mensen nog op deze camping zullen blijven. Rond 7u krijgen we het antwoord, er is niemand meer, wij zijn de enige. Na het eten nog een wandelingetje over het strand, komt er op eens een zeilboot aan, er springt een man van boord, zwemt naar de kant en rent richting de wc, komt daarna terug om een wcrol te halen haha, je maakt nog es wat mee.

Zondag 7 Februari De keuze tussen Nieuw Zeeland en Australie is gevallen!
Vroeg op staan, de wekker ging om half 6. We waren om 7u op pad. De wandeling duurt 1u en 45 min naar de bushalte. Het is nog maar een klein stukje en we hadden het gister kunnen doen maar dan hadden we rond 4u aangekomen en voordat we dan op een camping staan is het op ze vroegst 6u. We hadden daar geen zin in en zo hadden we ons gistermiddag verplicht vrij gegeven, heerlijk. Om half 9 kwamen we aan bij de bushalte, we hadden op de bus van 9:15 gerekend maar er was ook een bus van half 9 dus die maar gepakt. Om kwart over 9 waren we in Motueka waar ook onze auto staat. De buschauffeur zei ook: Er is een leuke markt in Motueka achter de visitor informationcentre . En daar hadden wij onze auto neer gezet 4 dagen geleden, we hoopte dus dat de markt niet daar was. Komen we aan bij het visitor information centre zien we dat die markt inderdaad er achter is. Wij dus zoeken naar onze auto en nergens te bekennen op dat markt terrein, op de plaats waar onze auto stond staat nu een dikke truck met appels en peren, help! Even later vinden we hem op een andere parkeerplaats, alle deuren nog op slot, op de handrem en geen bon achter de ruit. Gelukkig. We halen nog even verhaal bij het visitor information centre en zei zeggen dat ze hem waarschijnlijk hebben weggesleept maar dat we niet verkeerd stonden. Gerard de auto weer aangeduwd en rijden maar. We waren bang dat de dynamo of accu kapot was omdat de auto niet genoeg stroom had om te starten toen we bij de camping weg wilden en ook vandaag weer niet. Na een poos rijden en nadenken komen we op het punt dat we het luchtbed hebben opgeblazen met de electrische pomp zonder de auto aan te doen, hierdoor is de accu misschien leeg gegaan. Na een uur rijden besluiten we te stoppen, auto uit te doen en hopen dat ie start…… En hij start, yess! Wat een meevaller gewoon onze eigen stomme schuld gelukkig. We rijden verder richting Nelson om daar met Abel Tasman op de foto te gaan, deze man uit Lutjegast (Groningen) heeft als eerste Europeaan voet aan wal op Nieuw Zeelandse bodem gezet, wat een lefgozer! Wel jammer dat hij niet dit Mooie land heeft geclaimd voor Nederland. Bij de visitor information centre vragen we naar pprijzen voor de overtocht naar het noorder eiland, kopen we een wegenkaart van het noorder eiland en gaan we op internet. Na vele lieve reacties van vrienden uit Nederland dat ze het goed vinden dat we hier blijven en ons succes wensen lezen we ook een mailtje van de kaasmaker uit Australië. Hij heeft geen werk voor Mieke. Dit vinden we jammer maar we vinden het wel fijn dat we nu eindelijk een antwoord hebben van de beste man, dan kunnen wij ook verder gaan met onze beslissingen. We hadden eerder al besloten dat als dit niet door gaat we niet naar Australië gaan omdat er dan te weinig leerervaring en uitdaging voor ons allebei is (Gerard heeft daar minder verantwoordelijkheden op de boerderij dan hier bij Nieuw Zeelandse boerderijen en Mieke kan maar 20u werken op die boerderij nu ze niet bij de kaasmaker kan werken). We blijven dus in Nieuw Zeeland! We besluiten naar Picton te rijden, de vertrekplaats voor de boottocht naar het Noorder eiland. Een ontzettend mooie tocht langs de Fjorden van de Marlborough Sound. Bij de visitor information centre boeken we een overtocht voor morgen middag en we zoeken een camping op. Op de camping breken 2 stokken, we kunnen ze nog repareren en met het opzetten breekt er een derde stok, hier maar tape omgedaan en hopen dat ie het volhoudt.
Wat een heftige dag vandaag, we hebben het baanaanbod in Australie ook direct maar afgezegd en we blijven dus echt in Nieuw Zeeland. Stap voor stap komen we dichter bij onze baan hier Down under. We besluiten op het Noorder eiland vooral eerst de boeren en kaasmakers te bezoeken en daarna pas de toeristische dingen te doen zodat we als we nog meer banen aangeboden krijgen we snel een keuze kunnen maken, want de boeren die ons een aanbod deden willen vast ook wel een keer een antwoord.

Maandag 8 Februari
Vandaag gaan we eerst naar de Edwin Fox, dit is het 9de oudste schip van de wereld, het schip is uit 1853. Ze hebben hem niet gerestaureerd maar geconserveerd. helaas was er op het moment van conservatie alleen nog maar de romp en het eerste dek over zonder kamers of dergelijke, ook de masten waren er niet meer. Van het schip was dus niet heel veel meer te zien, maar wat er te zien was was wel heel indrukwekkend. Het schip was gemaakt van teak hout, harstikke sterk en sommige balken zagen er nog als nieuw uit. Er was een museum bij en een film over het verleden van het schip. Het was eerst gebruikt om mannen te vervoeren naar de Frans/Engelse oorlog tegen Rusland 2e helft 19e eeuw, de Crimean War. Daarna werd het gebruikt als vrachtvervoerder maar ook als vervoerder van gevangen naar Australie. Daarna werd het gebruikt als immigranteschip naar Nieuw Zeeland, waar het te oud werd om te varen en als koelschip aan wal lag, daarna als koolopslag plaats voor de koelcel op het land waar het helemaal verwaarloosd werd. Eind jaren 60 was ze hier ook niet goed genoeg voor en hebben ze het naar een stille baai getrokken waar het tot eind jaren 80 lag weg te rotten. Toen was er genoeg geld en cultureel/historisch besef om het te bewaren voor de toekomst.
Waarom? Omdat de Edwin Fox het enigste van de 1040 overgebleven schip is dat gevangen naar Australie heeft vervoerd, De eerdere emigranten naar Nieuw Zeeland heeft vervoerd, en het enigste overgebleven schip is van die periode (oost indie periode). Om iets voor 12e waren we dan ook net op tijd met inchecken voor onze eigen boottocht, deze boot zag er toch veel belovender uit. Eenmaal op de boot genoten we van het uitzicht, het is net een cruise zo door de fjorden van het noordelijke zuidereiland heen. We praten nog met een paar Nederlanders en na ruim 3u komen we aan in Wellington. Het is al tegen 5u als we de boot verlaten en we zoeken direct een camping op 15km buiten wellington. Even wat eten gehaald en het is al snel weer laat als we klaar zijn met eten.

Dinsdag 9 Februari
We gaan vandaag naar Wellington, we bellen eerst nog even Gerard zijn ouders omdat we zien dat die geprobeerd hebben ons te bellen. Leuk om hun even te spreken maar door een slechte verbinding is het soms wel moeilijk elkaar te verstaan. Om half elf parkeren we dan bij het Te papa museum, HET museum van Nieuw Zeeland. Omdat je hier wel de hele dag door kan brengen besluiten we eerst maar eens wat anders te zien van de stad. We gaan via de haven naar de parlementsgebouwen. Dit zijn 3 gebouwen waarvan het nieuwste gebouw in de vorm van een bijenkorf is gebouwd, apart dus. We doen een tour door de 3 gebouwen heen en leren weer wat over de politieke besluitvorming in Nieuw Zeeland, leuke tour. De tour ging in een andere volgorde als normaal omdat vandaag de primi-minister zijn eerste toespraak van het jaar doet met alle plannen voor dit jaar. Als we het goed begrijpen is dit dus een soort Prinsjesdag. Omdat dit ging gebeuren moesten er honden door alle vertrekken heen om te controleren op bommen, terroristen of geert wilders. We moesten dus voor de honden uit omdat er daarna niemand meer in die vertrekken mag. We hebben ook goed laten merken dat we uit Nederland kwamen en daardoor kregen wij ook speciale aandacht in de vorm dat ons een beeld aangewezen werd van de 2 schepen van Abel Tasman wat door Beatrix is onthuld.
Leuke feitje, omdat het vorige parlementsgebouw was afgebrand hebben ze toch maar besloten om het nieuwe gebouw niet van hout te maken… verstandig denken wij.
Hierna lopen we door DE winkelstraat van Wellington weer richting het Te Papa museum. Ondertussen kijken we uit naar outdoor winkels om tentstokken te kopen, we vinden er een paar maar ze hebben ze allemaal niet in de goede maat. Bij het Museum hebben we ongeveer 3,5 uur rond gehangen tot dat ons vriendelijk verteld werdt het museum te verlaten omdat het ging sluiten. In het Museum waren heel veel interactieve dingen dat maakte het wel leuk, ook een hele interessante tentoonstelling over Pompeii, de verloren stad in Italie die een paar jaar na 0 door een vulkaan overspoeld werd en pas 17 eeuwen daarna weer gevonden is. Hierdoor hebben ze dus heel veel geleerd over de romeinse tijd want alles was goed bewaard gebleven.
We gaan naar huis (we noemen onze tent inmiddels huis, het wordt steeds erger met ons) en willen nog ff bij de Wharehouse aan om te kijken voor tentstokken. Hebben ze niet, jammer dan. Komen we bij de auto, lichten laten branden, dus proberen te starten en nee hoor geen denken aan. Weer aan duwen en we rijden naar de supermarkt, omdat de auto ff moet opladen heeft Gerard Mieke in de auto opgesloten en is alleen boodschappen gaan doen, dat kunnen mannen natuurlijk veel lekker… uhm beter.
’s Avonds lekker Wraps gegeten en plannetjes voor de volgende dag gemaakt.

Woensdag 10 Februari
Vandaag rijden we richting New Plymouth, dit ligt zuid west in het Noorder Eiland. Hier dichtbij woont de stageboer van Jos, hij is hier 7 jaar terug op stage geweest. Jos en Daphne zijn er vorige week ook geweest en we kregen te horen dat wij ook van harte welkom zijn.
Eerst nog even naar Lindale Farm in Paraparaumu, ongeveer een half uur rijden vanaf onze kampeerplek. We waren hier dan ook te vroeg, het ging pas om 9u open. Dit is een soort kinderboerderij met heel veel dieren. Net echt een aanrader voor andere reizigers als je geen kinderen hebt onder de 10 jaar maar voor ons wel leuk omdat we weer veel ideeën op hebben gedaan voor bij Hoeve Sonneclaer. Ook hier nog een ijsje gegeten, wat echt gigantisch lekker was, dit ijs heeft ook veel prijzen gekregen dus daarom gingen we er ook hier voor stiekem wel heen. Door gereden naar Wanganui, deze plek ligt aan de zuidkust van het noorder eiland ongeveer in het midden. Vroeger was het een belangrijke stad vanwege zijn haven en goede rivier naar het binnenland. Nu nog steeds een belangrijke stad voor de regio. We hebben hier eindelijk tentstokken gevonden voor onze tent. Ook hebben we nog 1 van de 7 radarstoomboten in de wereld gezien. En deze voer nog, al koste een ritje p.p. wel 45 dollar dus daar hadden we geen zin in. We zijn aan de kade er voor maar gaan lunchen en Gerard heeft weer van een stukje historisch engineering kunnen genieten. Daarna verder gereden naar Hawera, hier wilden we naar Dairyland een soort attractiepark/museum over de melkveehouderij in Nieuw Zeeland. In het informatiecentrum keken ze echt heel mee levend toen ze vertelde dat het niet meer bestond, we konden nog wel een watertoren beklimmen achter het informatiecentrum, kost maar 2 dollar was de schrale troost. We probeerden al de hele dag Hugo en Maria te bellen (die stageboer van Jos) maar ze namen maar niet op. We hoorden wel een mobiel nummer maar het laatste nummer konden we niet goed horen. Aangezien het al half 4 was en we nu toch wel aardig in de buurt kwamen zijn we maar het laatste nummer proberen te gokken. We begonnen met de 0, daar kwam een voicemail van een andere aan de lijn, bij 1 kregen we helemaal geen gehoor en bij 2 kregen we Maria, gelukkig dat we ze niet allemaal hoefde uit te proberen. We konden ze niet bereiken omdat ze op vakantie zijn, dit is echter maar een kwartiertje vanaf waar ze wonen en we zijn van harte welkom op de camping bij hun. Eenmaal daar aangekomen heel gezellig en wel en wij ook maar besloten om onze tent neer te zetten. We hebben daar gegeten en de hele avond gezellig gepraat en ook nog gewandeld, echt leuk.

Donderdag 11 Februari
We worden weer wakker, ff douchen en ontbijten en daarna maar eens in de cabin van Hugo en Maria gekeken of ze al wakker waren. Dat waren ze, ze zitten er trouwens met een stel vrienden. We kregen een kop koffie en daarna ging de tour de boer beginnen. We starten bij de ouders van Hugo, die zitten hier nu al 56 jaar maar hebben echt een giga nederlands accent in hun engels haha. Erg aardig mensen en na een bakkie koffie de boerderij van de broer van Hugo gezien, na deze boerderij gingen we naar de boerderij van Hugo zelf. Ze wonen alle 3 in een straal van 1,5 kilometer van elkaar erg dichtbij dus. Hugo melkt ongeveer 280 koeien in een 29 stands swingover melkstal. Wel leuk om te zien waar Jos zijn stage heeft gedaan. Hij was ook nog loonwerker maar dat heeft hij aan zijn zakenpartner verkocht. Nu doet hij nog wat reparaties aan machines en hij werkt voor een melkmachine installateur, vooral het hek en buizen werk. Een handige man dus en dit naast zijn melkveebedrijf. We gaan weer richting de camping maar eerst nog even langs de koffieshop, hier geluncht (voor hun brunch), het zaakje zag er niet uit maar het eten en ontbijt was echt lekker. De wc was ook erg stoer, veel natuurhout er inverwerkt, foto gemaakt voor een Hoeve Sonneclaer project in de toekomst.
Daarna naar de camping, biertje gedronken en weer de auto in. Ze hadden in de krant gelezen dat er voor de helft van de prijs winkelen was in een outdoor store. Dus eerst ff bowlen in Greymouth en daarna die winkel in. Na de nodige inkopen wat geëvalueerd over de verschillende auto merken die wel of niet populair zijn in Nieuw Zeeland en juist wel of niet populair zijn in Nederland. Gerard moest natuurlijk ook vertellen dat Saab nu Nederlands is (als de deal goed is gegaan?, we pikken soms wat vlagen nieuws op). En dat Gerard zijn favoriete auto Volvo is maar het momenteel met een Bmw moet doen in Nederland. Affijn aangezien we ergens op de wereld boer willen worden en dus veel moeten sparen zit er de komende decennia geen dikke auto in. Op de terug weg een berg beklommen met schitterend uitzicht en daarna weer naar de camping waar we in zee hebben gezwommen. We hebben weer een nacht bij geboekt en we eten vanavond weer bij Hugo en Maria, een deel veel de kinderen en aanhang van beide paren kwam ook dus het was een gezellige boel.

Vrijdag 12.
We nemen afscheid van Hugo en Maria, maar hebben eerst nog even opgeschreven welke typsische Nederlandse lekkernijen de vrienden van hun moeten eten als ze in Nederland zijn.
We gaan om 9u weg, richting Waitomo Caves, dit is richting het Noorden 60 km voor Hamilton. Na 3,5 uur rijden komen we er aan, we kunnen nog mee met een toer deze dag om kwart over 2. De Waitomo Caves zijn heel bekend in Nieuw Zeeland en het leuke er aan is dat er veel water door heen loopt en dat je er in een wetsuit met een grote binnenband door heen kan dobberen/banjeren. We hoorden van Jos en Daphne dat het ijs koud was dus we waren op het ergste voor bereidt, Gerard wist van de vorige keer wel dat het koud was maar hoe koud dat was ie al weer vergeten. Nadat de kleding aan was gingen we in het busje naar de rivier, eerst een band uitzoeken en het water inspringen om ff te wennen en om te kijken of de band groot genoeg is. Daarna de laatste plaspauze want plassen in wetsuit is lekker warm maar niet echt fijn. We gaan de grotten in, en het is inderdaad koud dat water. Maar het valt mee, dit is te danken aan daphne want door haar verhaal gingen we uit van poolzeeachtige temperaturen dus het viel mee, dankje Daphne! Het was echt een gave tocht door grotten, veel glowwormen en we moesten van watervalletjes afspringen en over rotsklauteren en met ons binnenbandje door het donkere koude water heen dobberen. Op een gegeven moment moesten alle lampjes uit en was het echt harstikke donker, het was nu aan ons zelf om de uitgang te vinden al dobberend. Gerard maakte er een sport van om Mieke voor uit te duwen en zo langs allemaal mensen te botsen en stoten zodat we als 10 en 11 begonnen en als 3e en 4e bij het einde waren haha vet grappig. In het donker konden ze vast niet zien dat wij ze weg duwden haha.
We hebben een uur door gebracht in de grot en dat was echt gaaf. Dit is echt een must do als je in Nieuw zeeland bent!
Terug kregen een warme douche en daarna warme tomatensoep, heerlijk!
Het was inmiddels al 5 uur geweest en we gingen er maar vandaar, geen idee waar heen maar eerst maar eens richting Hamilton, er zijn een paar mensen hier in de buurt die we willen bezoeken. Eerst de neef van Hugo, deze man is groot boer en zit/zat ook in het bestuur van Fonterra, de FrieslandCampina van Nieuw Zeeland, interessant dus. Ze namen niet op en we besloten Hans te bellen, een vriend van Theo en Martin die we op het zuidereiland hebben bezocht. Nam ook niet op, dan een kaasboer die nam wel op. We waren zeker welkom morgen. Dit is nog ongeveer 3,5 u rijden en om 7u besloten we dat we maar een camping gingen opzoeken en de rest van de rit morgenochtend doen. Toevallig een hele leuke schone camping voor maar 20 dollar gevonden, echt super omdat er ook geen andere campings in de buurt waren.

Zaterdag 12 Februari
We gaan vandaag naar een kaasmaker in de buurt van Mercer. Om 10u komen we aan bij Albert Aalferink. Ze moeten even de recycle spullen weg brengen en daarna krijgen we een rondleiding door de kaasmakerij en drinken we een kop koffie bij hun thuis. Ze kopen melk van boeren in de omgeving en maken daar kaas van. Zowel koeien, schapen als geiten kazen. Ze verkopen dit allemaal in hun eigen winkel in Mercer, niks gaat naar de groothandel of via andere wegen naar de klant. Supermarkten en andere grote bedrijven mogen de kaas ook kopen maar moeten dit zelf uit de winkel halen en betalen de zelfde prijs als de andere klanten in de winkel. Ze hadden eerst zelf nog 40 koeien maar dit was te klein zodat hij zelf moest melken en kaas moest maken daarom de koeien weg gedaan en nu melk aankopen.
We hebben gezellig met ze gepraat en een hoop geleerd van deze mensen.
Daarnna was het alweer middag en gaan we richtng de Waikato, een melkveegebied te oosten van Hamilton. We bellen Hans Geesink een vriend van Theo en Martin. We krijgen geen gehoor maar later krijgen we hem wel te pakken. We zijn welkom en toevallig zijn we net 5 km bij hem vandaan dus we rijden er direct maar heen. Hans is een gezellige vrijgezelle man van in de 40 die graag verteld en ook graag luisterd, erg toffe gast. We mogen blijven slapen en onder het melken hebben we veel gepraat net als de rest van de avond eigenlijk haha. Hans heeft 680 koeien met een hoge productie, hij voert ook bij met een voermengwagen. Dit is een high input bedrijf. Hij heeft ook nog een melkveebedrijf verder op maar hier gaat hij een run off van maken zodat hij de home farm beter kan benutten voor de melkkoeien. ’s Avonds hebben we gezellig gebbqt

De planning. De komende dagen proberen we hier in de buurt nog wat mensen te bezoeken, als het goed is hebben we dan alle boeren bezocht en kunnen we onze keuze waar we gaan werken verder maken. Daarna gaan we nog wat toeristische dingen doen op het Noorder eiland en met 10 dagen moeten zijn we dan klaar met onze trip. En gaan we kijken waar we gaan werken. We zijn nu bezig met D-reizen om ons retourticket te verzetten naar een jaartje later, dat gaat nog niet zonder slag of stoot en we zijn informatie aan het zoeken over werk visa e.d. o.a. met stichting uitwisseling.

Het volgende bericht zal dus ook vertellen waar we gaan werken waarschijnlijk…. Spannend.

Later!!!!!!!!!!!!!!!!!!!