De Woestijn in

Hey, welkom!

Zo ff uitpuffen hoor, het is hier 39 graden buiten maar in onze kamer is het zonder airco gewoon 24 graden! Maar First things First!

Dachten we ff een kort berichtje te plaatsen, mooi niet gelukt dus!

Woensdag 28 oktober, Opzoek naar een vervoersmiddel.
Vandaag staat in het teken van het zoeken naar een vervoersmiddel, het liefst een campervan.
We zijn dus ’s ochtends alle youthhostels van Adelaide langs gegaan om daar alle advertenties te verzamelen van backpackers auto’s/vans, ook hebben we de krant gekocht want daar staan op woensdag ook veel auto;s in. Nadat we ze allemaal hadden gebeld hebben we met 1 een afspraak kunnen maken voor de volgende ochtend, de andere namen niet op of waren al verkocht.
’s Middags de toerist uitgehangen en zijn we door adelaide gaan wandelen, ook hebben we het Ayers house gezien. Meneer Ayer was lange tijd van ergens in 1860 tot begin 1870 premier van South Australie en heeft een gigantisch fortuin verdient door zijn directeurschap van een kopermijn die Zuid australie van het faillissement heeft gered. We kregen een rondleiding door het huis en het was echt heel mooi en interessant. Het huis is een van de weinig overgebleven koloniale huizen uit die tijd, inclusief het meubilair
Daarna nog naar het South Australian Museum geweest omdat het toch gratis was en we wat over de aborginials konden leren hoe ze leefden voordat de Europeanen kwamen. Nog ff door de botanic garden gelopen en door de winkelstraat weer terug. ’s Avonds wat uitgezocht over auto registeren en verzekering enzevoorts in Australie.

Donderdag 29 oktober. Eine auto gekauft!
Om 8u stond de jongen met de auto voor de deur. We hebben gekeken, hem ondervraagd een testrit gemaakt en na wat afdingen gekocht. Wat het is? Een Ford Falcon 4.0 V6 stationwagen. We wilden het liefst een campervan maar omdat we bijna 15 mensen hebben gebeld om een afspraak te maken om de auto’s te bekijken en ze waren allemaal al verkocht of ze namen niet op hebben we besloten dat we met een station wagen tevreden moeten zijn.
De Ford is van 1995 en er is registratie (wegenbelasting) betaald tot april 2010, roadworthy (apk) tot juli 2010. Verder zitten er een 2persoonsluchtbed bij, te weinig gordijntjes, waterjerrycans, een tas vol met pannen, kookgerei, en borden en bestek en een gasbrander om te koken. De auto komt alleen uit een andere staat (de Northern Territory) en moet in die staat op onze naam gezet worden, we hebben 14 dagen de tijd om de ingevulde overschrijvingspapieren af te geven bij een postkantoor in het Northern Territory. Omdat we toch die kant op gaan was dat geen probleem we zullen er waarschijnlijk binnen een week zijn. In australie heb je als je registration heb betaald automatisch een WA verzekering op je auto, die alleen geld voor de schade die je aan de persoon aanricht als je een aanrijding hebt veroorzaakt, niet de auto van die ander. Als de auto op onze naam staat kunnen we kijken voor een uitgebreidere WA verzekering wat ook de schade van andermans auto dekt.
Nadat we alle spullen in de auto hebben gedumpt zijn we naar Burra gereden, ongeveer 250 km. Tussendoor zijn we bij een groot winkelcentrum aan de snelweg nog wat spullen wezen kopen, een koelbox, extra gasbrander en spul om meer gordijntjes te maken voor de auto en kussens! Burra is het dorp waar meneer Ayers dus zijn kopermijn had welke zuid australie redde van finanicieele ondergang. ’s Avonds op de camping onder t eten koken op de centrale campingkitchen werden we door allemaal mensen aangesproken, erg leuk. Zo spraken we met iemand die 4 maanden met ze kinderen aan het rondtrekken was, die zaten nog op de lagere school en dat kon gewoon. Ook een gepensioneerde boer gesproken die ze eigen geslachte lam aan het bbqen was en wat backpackers uit Frankrijk die een JAAR in australie blijven.
’s Avonds hebben de achterbank omlaag gedaan en hebben we de gordijntjes in de auto wat verder afgemaakt en zijn we in de auto gaan slapen.

Vrijdag 30 oktober. De woestijn in.
Vandaag zijn we de oude kopermijn gaan bekijken die niet meer in werking is. Toen we naar een uitkijkpunt liepen op onze slippertjes zagen we op eens twee reptielen (zoeken later op wat het waren) weg kruipen de bosjes in, we hadden ze al in de dierentuin gezien zondag maar niet verwacht ze ook echt tegen te komen. We doen voortaan wel meer aan onze voeten haha.
Na deze historische trip zijn we verder gereden naar Coober Pedy, ongeveer 750 km.
De eerste 250 ging door nog redelijke normaal uitgestrekt land met nog redelijk begroeing en akkerbouw. Maar toen we bij Port August kwamen zijn we eerst maar even gaan lunchen want de volgende 500 km zal door de echte Outback gaan. En dat hebben we geweten, we reden over de Stuart Highway, de snelweg dwars door Australie heen van zuid naar noord (Adelaide to Darwin). Van akkerbouw was er al direct geen sprake meer, en hoe verder we reden hoe minder begroeing er was, om de +- 150 km is een klein dorpje met een tankstation en mogelijkheid om gratis te kamperen (met weinig voorzieningen en geen bewaking). We hebben een levende Emoe vlak langs de weg gezien en een aantal dode kangeroes en onherkenbare kadavers aan de kant van de weg. Ook zagen we voor het eerste Roadtrains, gigantische vrachtwagencombinaties die van zuid naar noord Australië rijden en weer terug. Vroeger waren ze wel tot 50 meter lang maar tegenwoordig mogen ze maar 3 trailers hebben, maar door de groote van de truck en de trailers dwingen ze zeker nog wel respect af! Ook zagen we een stuk of 13 zonneauto’s van de Solar Challenge die toevallig deze dagen ook van noord naar zuid Australië rijdt gewoon over de snelweg. Tussendoor zijn we af en toe gestopt om een te kijken naar zoutmeren en te tanken. We kwamen om 6u aan in Coober Pedy, ingecheckt bij een camping en een toer geboekt voor de volgende dag. Het was echt nog steeds gigantisch warm, hoe warm hadden we geen idee van.
Niet zo gek want we bevinden ons midden tussen de woestijnen. Vannacht weer in de auto slapen maar nu het luchtbed wat harder opgepompt. Het luchtbed en de slaapzakken liggen slaapklaar achterin, we hoeven alleen de backpacks en andere spullen op de voorstoelen te zetten.

Zaterdag 31 oktober. Opalen zoeken en gratis bier.
De tour gaat per bus door Coober Pedy, en om kwart over 8 zaten we er dan ook braaf in. De tour werd geleid door een oude opaalzoeker. Eerst een ritje door de stad met uitleg waarom en hoe zoveel huizen onder de grond zitten. De verklaring is heel eenvoudig, het is niet heel bijzonder als het hier 45 graden wordt, en in de winter kan het gigantisch vriezen. In de mijnen is het echter het hele jaar ongeveer 24 graden. Als een oude mijn geen opalen meer bevat dan bouwt men soms dus een huis er in, dan is er geen kachel en geen airco nodig. Vervolgens gingen we in een kerk die geheel onder de grond was uitgehakt. Er zijn 5 ondergrondse kerken in Coober Pedy, en met 3500 inwoners is dat veel, maar dat komt omdat er 45 nationaliteiten in Coober Pedy wonen. Coober Pedy produceert 70% van alle Opalen ter wereld en heeft meer dan 250.000 mijngaten. De mijnen zijn allemaal heel klein omdat er maar 1 mijnvergunning per persoon per jaar wordt afgegeven. De mijnvergunning is dan voor een oppervlakte van maximaal 1 hectare. Vervolgens gingen we naar een veld waar we zelf opalen mochten zoeken, grote buldozers hadden het groffe werk al gedaan maar er zijn nog kleine opalen te vinden in de bulten verpulverd zandsteen. En we vonden er een paar, maar ze hadden geen tot weinig kleur en daarom niks waard, maar wel een leuk aandenken. Vervolgens kwamen we langs een 18 holes golf baan, echt mooi was de baan niet door al de stenen maar het zal best een leuk potje zijn voor maar $10 in bijna 40 graden warmte. Met een hole in one krijg je 11 liter bronwater!
Water kost hier trouwens $4 dollar per 1000 liter, en das best duur. In hostels en op campings staan daarom ook bordjes dat je geen watertanks mag vullen voor onderweg maar dit moet bij een speciaal aftappunt in het dorp waar je als toerist voor $0,20 30 liter water kan tappen.
Vervolgens gingen we langs de mijnen, we mochten niet het veld op want dat is levensgevaarlijk overal zijn gaten van 1m in diameter en 22m diep en daar kun je invallen en dan ben je dood. Het is ook verboden een mijngat te dichten want er kan nog iemand inzitten. Vandaar uit gingen we langs wat mijnwerkers speeltjes, dikke shovels voor boven de grond en kleine handig elektrische graafgereedschap voor onder de grond.
We eindigden in een museum waar we een film te zien kregen over hoe het mijnen naar opalen vroeger ging en hoe het nu gaat (omdat het verboden is in een mijn te komen als je geen mijnvergunning hebt). Daarna kregen we een dugout (ondergrond woning in een oude mijn) te zien en mochten we nog de oude mijn onder het museum in. We waren tegen 12u weer op de camping en hebben de auto gepakt en zijn weg gereden want vannacht gaan we in een hostel slapen welke onder de grond is! Het staat op de nummer 3 van de top 10 bijzondere plaatsen van hostels ter wereld! Toen we onze kamer kregen was deze inderdaad in een oude mijn, maar verder wel ruim van binnen uitgewerkt, wij hadden een double room maar we spraken andere gasten die een dorm bed (bed in grote slaapzaal)hebben dat hun kamer niet eens een deur en zonlicht heeft. ’s Middags hebben we weinig gedaan even het dorpje door op zoek naar wat souvenirs, een hoed en info voor de reis van morgen. Het is hier gewoon 39 graden! En een hoed is goed om je hoofd te beschermen tegen verbranding en oververhitting of course, en wat we de hele dag doen is water drinken, drinken, en drinken. In een souveniers winkel waar we niks kochten maakte de verkoper een grap over ons bier wat we net in de slijterij hadden gekocht en kregen we gratis bier als we dat op zijn terras gingen opdrinken, nou dat hebben we maar gedaan al vonden we het wel apart, maar waarschijnlijk hoopte hij zo ook andere klanten te trekken, en wel ja hoor vrijwel meteen stopte er een auto en toen we weggingen zwaaide de man ons heel vriendelijke uit en bedankt ons, vreemd maar wel leuk.

De planning,
We moesten info winnen voor de reis van morgen omdat we morgen voor het eerst off road gaan over een zandweg, en ze bevelen het hier iedereen aan met een 4wd om eerst advies in te winnen over de toestand van de weg. Aangezien wij een 2wd auto hebben leek het ons handig om te vragen of we überhaupt wel die route kunnen nemen. Maar het bleek een 2wd vriendelijke zandweg te zijn als het tenminste niet heeft geregend. De route gaat langs de breakaways een spectaculair stuk woestijn. Vervolgens gaan we richting uluru en daar blijven we 2 dagen om vervolgens via Kings Canyon naar Alice springs te gaan. En daarna weten we t lekker nog niet.

We wensen Jos en Daphne een heel goede reis en we zien jullie hier wel een keer!!!

Bedankt voor jullie reacties en tot later!!!!!!!!!!!!