Door de woestijn naar de oostkust

Hello Everybody!

How’re you going?

Dat is de vraag die ze je hier stellen als ze je aanspreken, een antwoord is eigenlijk niet eens vereist maar als je er wel op in gaat is t ook goed.
Ons antwoord is tot nu toe gelukkig altijd nog: ‘Fine’of ‘Good’ en als we in een Australische bui zijn, ‘Not too bad’.

Maar zoals jullie merken zijn we de offroad trek gewoon doorgekomen met onze stationwagen.

What did we do?

Doordat we lange tijd geen internet hadden is het een onnozel lang verhaal, daarom is hier de korte samenvatting.

Uluru, de Olga’s en Kings Canyon gezien. Alice springs bezocht, Dingo’s op de camping en tamme Wallibies. Kameel gereden. In twee dagen naar Darwin gereden, gezwommen bij watervallen. Krokodillen gezien, auto pech en een termaal bad in de jungle. Onderweg naar de oostkust, veel woestijn, in de oostkust Jos en Daphne ontmoet, naar Daintree Regenwoud geweest.
Gezondheid, goed. Weer: Heet in het binnenland. Broeierig warm aan de oostkust.

Uitgebreid verslag.

Zondag 1 November.
We waren vroeg wakker in onze mijn en vertrokken rond 8u richting de breakaways. Na 3 kilometer verdween de asfalt weg en werd het een graffelroad, dat viel nog wel mee, zeker als we het met de zandgaten en de hooimaatsdijk van Echten vergelijken. We zijn toen naar een aantal uitkijkpunten van de breakaways gereden.De breakaways zijn een groep heuvels/rotsen met allemaal kleuren midden in de verder vlakke en kale woestijn. Boven op 1 van deze heuvels krijg je dus een schitterend uitzicht. De kleuren komen voornamelijk door de erosie en die verschillende soorten grond/steen die er aanwezig zijn. Voor de Aboriginals is dit een heilig gebied en er werd gevraagd niet met de auto buiten de paden wilden treden… dit hebben we geprobeerd. Na 50 km gravelroad kwamen we weer op de stuart highway. Vandaag zetten we onze tocht door richting Ayers Rock (Uluru) +- 800km door de woestijn heen, en verder niks te zien wat met een normale auto te doen is. Na een tank- en lunchstop kwamen we om 6 uur bij Yulara, dit dorp is 1 groot resort speciaal gebouwd voor Uluru omdat de dichtstbijzijnde grotere stad ongeveer 450 km verderop ligt, genaamd Alice Springs.
Na dat we wat boodschappen hebben gedaan en een kamelentocht hebben geboekt voor de volgende avond zijn we op de camping gaan staan. Er liep gewoon een Dingo op de camping (wilde hond) die het op konijntjes had gemunt! Owhjah, t was vandaag 39 graden en ’s nachts 25.

Maandag 2 November
De wekker ging om 5u, na wat moeite met opstaan en het ontbijt weg te werken stapten we om half 6 in de auto, T is nog donker maar de zon kan elk moment opkomen.
We rijden inmiddels niet meer als enigste auto richting Uluru, een hele stoet volgt ons en voor ons zien we ook een paar lichtjes verder dwalen.
Toen we de Sunrise parkeerplek hadden gevonden zijn we daar een mooi plekje op gaan zoeken om de zonsopkomst te zien. Dit scheen hier heel mooi te zijn en daarom staat ongeveer de helft van alle toeristen van het resort hier met duffe koppen naar een enorme steen te kijken, om het maar even te relativeren. Waar zijn we mee bezig! Maar het was inderdaad een erg mooi zonsopkomst. Even over Uluru, Uluru is de grootste monoliet ter aarde, 3,6 km lang, 2,4 km breed en is 348 meter hoog, het bestaat uit een enkel stuk zandsteen wat nog 5km diep de grond in gaat. . Voor de aborignials die hier al duizenden jaren wonen is het een heilige plaatst (wat niet eigenlijk?) voor de westerse kolonisten was het gewoon een gigantische grote rots die wel handig was met de weg zoeken in het onbekende land. Inmiddels is het 1 van de grootste toeristische attracties van Australie.
Toen de zon eenmaal wel aardig wakker was geworden zijn we dichter naar de rots toegereden om daar een wandeling te maken. We hadden het plan om wandeling te doen die om de rost heen gaat, 10 km, 3,5 u. Het eerste stuk deden we zelf, na 3 kwartier kwamen we bij een punt waar je met een ranger mee kunt wandelen die het 1 en ander vertelt over de natuur en over de aboriginal cultuur bij deze plaats. Dit was echt heel leerzaam en leuk. Toen konden we nog verder lopen om de rots, ongeveer nog 2 uur maar het was al half 10 en om 11u zou het 37 graden en zouden we aan de zon kant lopen, dus besloten we gewoon de wandeling terug te nemen die we ook heen hadden genomen (zien we het ook eens van een andere kant). Eenmaal weer bij de auto het Cultureel centrum bezocht en daarna door naar de Olga’s (Kata Tjuta), De olga’s is een verzameling van 36 gigantische rostkoepels die bij elkaar 1,5x zo groot zijn als Uluru, De olga’s waren eerst ook een monoliet en was groter als Uluru! Door erosie in de jaren dat wij er niet waren is zij uiteen gevallen en is ze nu een verzameling gigantische rosten waar de Kei uit Echten een muizenkeuteltje bij is. Hier achter is een ook een valei en je kan er langs de rotsen en door de valei wandelen. Dit wilden we doen maar de wandeling stopte na een half uur omdat door de hitte de rest verboden was te betreden.
Toen zijn we maar terug naar het park gegaan, waar we lekker hebben gezwommen, toen we aan het eten koken waren ging het gigantisch regenen en onweren. Toen we bij de receptie kwamen waar we zouden worden opgehaald voor de kamelentour kregen we te horen dat het niet door ging en dat we morgenochtend mee konden, ophaaltijd 4:45! Omdat we morgen weer verder wilden en toch die kamalentocht wilden doen zijn we hier op ingegaan.
Nu we niet meer kamelen gingen rijden deze avond waren van plan ons lam te zuipen, maar de camping mevrouw zei dat Uluru prachtig is om te zien als het regent omdat er dan watervallen van af komen, en dat maar 5% van de toeristen de kans krijgt om dit te zien, we lieten het bier dus maar even koel en zijn op weg gegaan. De vrouw had gelijk het was werkelijk fantastisch om te zien, en omdat niet veel toeristen dat wisten was t lekker rustig.. Later op de zonsondergang parkeerplaats tussen de massa toeristen die daar wel heen gingen spraken we een duitser die in Melbourne woont, hij prate engels maar het blijft toch een duitster, wel gelachen. Het was inmiddels wel droog dus de ondergang was ook goed te zien en op de achtergrond kwamen de bliksems van het onweer naast of achter Uluru neer, echt gaaf. Helaas geen brand dat hadden we ook wel willen meemaken..

Dinsdag 3 november!
Owh yippee de wekker gaat om 4:25, wat een leuke vakantie! Eenmaal bij de busstop komt er maar geen bus, we zouden om 4:45 opgehaald worden maar het is inmiddels al 4:55, maar wat verder naar de doorgaande weggelopen en daar was nog een busstop, dus stonden we misschien bij de verkeerde? Opeens rijdt er een busje het terrein op van de camping, dus Gerard er heen lopen, maar deze was het ook niet, deze vertelde wel dat als het busje ons niet bij de ene bushalte zag, zeker eerst naar de andere zou rijden. Iets zekerder van onze zaak zijn we maar blijven wachten bij de bushalte. En daar kwam eindelijk een busje met cameltours aan, de buschauffeur leek een beetje gehaast, het was inmiddels ook al 5:10 en de zon kwam al bijna op. Maar affijn de kamelen werden gezadeld en wij moesten op de voorste kameel, Gerard achterop omdat de kameel het zwaarste gewicht achter moet hebben en Mieke voorop omdat ze een meisje is. Eenmaal aan het sjokken door de zandduinen heen vertelt de man van alles over de flora en fauna in het gebied, en dat de kameel 1 maag heeft, en een koe 3, we verstonden hem niet goed en zeiden dat een koe 4 magen heeft, toen kwam het verhaal dat een kameel eigenlijk 3,5 magen heeft (hij zei eerst eigenlijk een kameel heeft 3 magen dat is 1 minder dan een koe), die halve maag vergeven we hem wel.. Hij vroeg zich wel af wat we voor werk deden, waarna hij besloot uit te kijken met dingen over koeien zeggen. Natuurlijk vertelde hij nog veel meer over kamelen, zoals dat een kameel 200 liter water in 10 minuten kan drinken en dat als het moet hij wel 14 dagen zonder water kan. Na die tijd kregen we een ontbijt met onderandere BIERBROOD!, dat smaakte Gerard natuurlijk! We kregen gelukkig het recept ook nog mee. Na dat we in het mini museum allemaal wonderwaardige feitjes over kamelen hebben gelezen die we nu al weer kwijt zijn was de pret voor bij en werden we tegen 8u weer afgezet op de camping.
De auto ingepakt, en richting Kings Canyon vertrokken. Kinsg Canyon is een canyon (een spleet tussen twee bergwanden in) en is voor de verandering heeeeeeeel mooi. Het was eerst een klein spleet in het zandsteen maar door de jaren heen is het door erosie en andere weersinvloeden de berg uit gaan hollen. Na een korte wandeling om dit te bevestigen zijn we verder gereden naar Alice Springs, doordat het wel even om rijden was naar Kings Canyon was het vandaag weer een tochtje van 650km. Op de snelweg moesten we nog een Dingo ontwijken maar dat ging allemaal goed.
We kwamen ’s avonds om half 6 aan op een super mooie camping. Hier hebben we besloten om morgen niet verder te rijden maar om een dagje in Alice springs te blijven en daar wat dingetjes te bekijken en wat te regelen…Bij Uluru en Kings Canyon was het vandaag 40 graden, en das niet grappig.

Woensdag 4 November.
Zo heerlijk uitgeslapen! Na het ontbijt de auto in naar het Dessert Park, ja een woestijnpark dus, en ja we hebben wel genoeg woestijn gezien maar we snappen nog niet veel van wat er in de woestijn leeft en hoe dat allemaal mogelijk is. In het Dessert Park werdt ons dat haarfijn uitgelegd, er zijn 3 soorten woestijn aangelegt die in Australie voorkomen 1: Woestijnriver, 2 Zandwoestijn en 3: Bosgebied. Aan de hand van bordjes en een audiotour (ziet er stom uit maar wel ideaal) hebben we geleerd over de verschillende woestijn gebieden. Best interresant, want je rijdt er wel duizenden kilometers door heen maar nu snappen we het pas echt een beetje. Daarna zijn we naar het postkantoor gegaan want de auto moet nog op onze naam gezet worden, dit kon daar niet en we werden naar het MVR (motorvehicleregistration) buiten de stad, daar dus maar heen gereden. Daar werd de auto op onze naam gezet en kregen we te horen dat als we langer dan 3 maanden deze auto zouden houden we ons weer moesten melden en dan een verblijfplaats moesten afgeven, okay dan.
Vervolgens zijn we naar The School of Air gegaan, dit is de grootste school ter wereld ( 1,3 miljoen km2. In de outback is het voor kinderen te ver om elke dag naar school te gaan, als je meer dan 80 km vanaf een school bent verwijdert mag je, je aanmelden voor de School of Air, je krijgt dan les via het internet waarmee je rechtstreeks verbonden staat met je leraren. Dit is maar een paar uur per week en verder moet je veel huiswerk doen wat je via de post weer moet opsturen zodat je het zelfde niveau bereikt als dat normale basischoolleerlingen zouden halen. En het werkt heel goed want de School of Air leerlingen doen het beter bij de ‘cito-toets’dan de normale basischoolleerlingen. Na de basisschool kunnen ze kiezen tussen een vervolgonderwijs op deze manier of naar kostschool, deze meesten kiezen dan toch voor de kostschool vanwege het sociale contact met andere leerlingen. De verste leerlingen wonen tot 1200 kilometer ver weg op grote vleesveebedrijven waar buren vaak ook meer dan 100 kilometer ver weg zijn. We konden ook een les volgen omdat ze net bezig waren, dat was wel grappig. Ze kunnen via webcams, de leraar zien, een schoolbord en met microfoons kunnen ze vragen stellen, de leerlingen kunnen weer onder elkaar praten via een chatvenster, er zelfs gymlessen gegeven zoals we die op tv zien. Ze zoeken nog iemand die goed Duits les kan geven… Nu we het toch met verre afstanden bezig zijn, hierna zijn we naar het Royal Flying Doctors visitor centre gegaan om hier eens wat meer over te weten te komen. Na de hele geschiedenis te hebben verwerkt van deze organisatie snapten we dat er zonder de RFD veel meer mensen zouden omgekomen in de outback. Ook leuk feitje, de eerste lessen van de School of Air werden via het radiokanaal van de Royal Flying Doctors gegeven… leuke leerervaring als er tijdens je wiskunde een oproep voor bij komt van een om hulp vragende man met een gebroken been met uitstekende botten enzo. Tussendoor hebben we ook nog een tent gekocht hier gaan we voortaan in slapen, de binnentent kan ook zonder de buitentent worden opgezet en deze is helemaal van gaas dus dat waait lekker door. Dus ideaal als t warm weer is, en als t echt erg regent en waait (of we staan op een parkeerplaats) slapen we gewoon weer in de auto. ’s Avonds onder het eten koken kwamen we in gesprek met een man uit Spanje die de wereld rondreisde in zijn 4wd landcruiser, hij was inmiddels al 2 jaar onderweg en was van plan om nog 3 jaar onderweg te wezen want hij had de tijd, hij was met pensioen.

Donderdag 5 November
Vandaag weer rijden, we gaan proberen om een heel stuk richting Darwin te komen, verder omhoog dus. Onderweg zullen we de Devils Marbles aan doen. Dit is een resultaat van een geologische activiteit 1700 miljoen jaar geleden, het Lava werd valk onder het aardoppervlak in ballen geperst en door miljoenen jaren erosie zijn ze nu te zien. Ze zijn echt gruwelijk groot!
Na bijna 500 km werd het tijd om te tanken en om eens wat te eten, wilden we betalen met onze creditcards, lukt t niet, dan maar met de gewone bankpassen, lukt ook niet. Gelukkig hadden we nog genoeg contact geld bij ons. Dit hadden we voor de zekerheid wel achter de hand gehouden maar niet verwacht dat het ook echt van pas zou komen. Maar als je ergens tankt en je pas weigert en het volgende stadje met een pinautomaat is 200 km ver weg dan is dat niet grappig, dus we houden maar wat achter de hand. Na een de lunch weer verder gereden. De woestijn veranderde de langzaam naar steeds meer begroeid gebied, maar nog steeds geen water in de riviertjes. Iets na 6e kwamen we aan in Katherine, het resultaat van 1100 km rijden. Hier een camping gevonden en gegeten in de pizza afhaal.

Vrijdag 6 November.

Omdat Katherine niet echt veel bijzonders is zijn we doorgereden naar Darwin, nu nog maar een dikke 300 km! Dus we deden het lekker rustig aan. 100 km voor Darwin de snelweg afgereden richting het Lichtfield nationalpark. Hier hebben we grote termietenheuvels gezien van de magneettermieten. Deze termieten hebben geen bergvormige termietenheuvel maar een wandvormige. De beide zijden van de wand wijzen naar het oosten en het westen zodat de heuvel in de ochtendzon kan opwarmen, de kopsekanten staan dus richting het zuiden en het noorden, de te warme middag zon heeft door de geringe oppervlakte van de kopsekant weinig effect op de termietenheuvel, in de avondzon kan de brede westkant van de termieten heuvel weer opwarmen voor de nacht. Ze heten dus magneettermieten omdat ze de heuvel precies naar de 4 windstreken kunnen bouwen, in werkelijkheid hebben ze geen magnetisch gevoel maar voelen ze vooral de zon aan. Daarna verder gereden naar het Buley Rockhole en de Florence Falls. Hier hebben we heerlijk in gezwommen, ook met vissen! We hoefden hier niet bang te zijn voor krokodillen, die zwemmen 100 km verder op, Gerard was niet helemaal gerust. Toen zijn we het park weer uitgereden om op tijd bij de Krokodillen farm te zijn waar om 2u een tour was, doordat we twee krokodillen farms door elkaar haalden waren we te laat voor de tour en toen zijn we er maar helemaal niet heen gegaan. Want morgen zien we ze in t echt. Door naar het museum van Darwin, hier hebben we Sweetheart gezien, een opgezette krokodil van 5 meter lang die ze hebben gevangen omdat hij vissers en varende touristen lastig viel, tijdens de vangpoging is ie verdronken. Verder nog allemaal dodelijke spinnen, slangen, kwallen en vissen gezien die we kunnen tegen komen, ook geruststellend. Ook was er een kwal op sterk water die veel voorkomt in het noorden en noordoosten van australie aan de kust. Deze kwal is het enige giftige dier dat een mens binnen 2 a 3 minuten kan doden. Ze zijn er vooral veel in de maanden November tot Januari, er gaat dan ook niemand zonder wetsuit de zee in, lekker dan. In het museum was ook een gedeelde ingericht ter ere van alle mensen die Darwin in 1975 weer hebben opgebouwd, want op kerstavond 1974 heeft de cycloon Tracy Darwin zo ongeveer van de aardbodem gevaagd.In een donkere kamer kregen we geluid te horen van de storm die iemand had opgenomen, dat was echt freaky! Toch leuk die stad Darwin, het bestaat misschien 150 jaar inmiddels, en is eerst door de jappen in de tweede wereld oorlog zwaar gebombardeerd en toen het 30 jaar daarna weer mooi opgebouwd was komt er een cycloon weer alles vernielen, nee, leuke plaats om te wonen. Daarna zijn we het centrum maar eens gaan verkennen en hebben we de ondergrondse olieopslagen gezien. Wie er trouwens geïnteresseerd is in WOII dingen, in het Top end van Australië stikt het van oude vliegveldjes en andere oorlogs dingen die toen speciaal zijn aangelegd.
Na het kopen van wat boodschapjes een camping opgezocht om daar de nacht door te brengen.

Zaterdag 7 November
Vandaag gaan we naar Kakadu national park waar we 3 dagen zullen rondtrekken. Kakadu Park staat op de werelderfgoed lijst. Dit komt vooral door dat het een zeer uniek gebied is en doordat er gigantisch veel diersoorten leven die nergens anders bestaan. Nu zijn die meeste diersoorten toch alleen door biologen te onderscheiden en vinden wij het vooral gaaf dat we er krokodillen in het wild kunnen zien. Ook zijn er gigantish veel rotstekeningen van de Aboriginals van wel meer dan 20.000 jaar oud en is het land van grote waarde voor deze mensen. Kakadu park grenst met de noordzijde aan de oceaan en er stromen rivieren naar de oceaan. Grote gedeeltes zijn wetland (moeras) na de regentijd, en sommige gedeeltes het hele jaar. Andere gedeelten zijn droog bosland met veel rosten en arme grond, deze combinatie biedt een enorme variatie aan dieren een onderkomen.. Als je goed kan zwemmen en je ontwijkt de krokodillen, kwallen en andere niet lieve dieren dan kun je zo naar Indonesië zwemmen. Wij komen net in de voorloop van de Wet (regentijd) aan. Dit betekent dat het nog niet regent maar dat het vies benauwd en warm is en dat de regen gepaard met heftige onsweerbuien er aankomt. Tot nog toe hebben wij niks gemerkt en was het vooral vies heet.
Eenmaal in het park eerst maar eens naar het visitor centre om wat informatie in te winnen en een beetje te bedenken hoe we het park gaan bekijken. Er werdt besloten om eerst naar de east aligator River te gaan. Daar hebben we een boottocht genomen onderleiding van Aboriginals die vertelden van alles over de natuur en cultuur wat nauwelijks te verstaan was. Tijdens het varen hebben we gigantisch veel zout en zoet warekorkodillen gezien. Ook gingen we aan land bij Arnhemland, Arnhemland is nog helemaal van de Aboriginals en hier mogen geen toeristen zonder gids komen. We kregen nog een speergooi demonstratie en toen ging de tocht weer terug, nog meer krokodillen echt stoer! Na deze cruise hebben we een stapel rosten beklommen in de buurt van de East alligator River genaamd Ubirr. Na de warme klim en het scitterende uitzicht over Kakadu zijn we naar Jabiru gereden, het engiste dorpje in het nationaal park en daar de camping opgezocht. Met een zwembad met bar en muziek erbij, dat ging best die avond. Mieke zette tijdens het douchen voor het zwemmen nog even de sproeiers van de zonneweide aan, gelukkig lagen er alleen wat kleren op de plek haha. Onder het eten kwam er nog een Dingo op bezoek, schooien om eten, toch wel een beetje eng zo’n wild dier, maar hij was meer bang voor ons dan wij voor hem kwamen we er achter toen Gerard hem bang maakte. Verder nog een gigantische vleermuis gezien die de Dingo even afleide.

Zondag 8 November.
Vandaag gaan we een ander deel verkennen van Kakadu, de regio rond Nourlangie Rock, eerst zijn we de Anbangbang billabong rond gaan lopen, dit is een ven wat in de regentijd volloopt met water en dat er dan 3 kwart jaar in blijft, doordat we nu een paar weken voor de regentijd waren was er geen water. Toch een mooi wandeling en wat nieuwe hagedissen en vlinders gezien. Daarna zijn we Nourlangierock gaan beklimmen.hier zijn heel veel rotschilderingen die tot wel 20.000 jaar oud zijn.We zijn nog ff verder doorgelopen naar een uitzichtpunt. Vervolgens weer in de auto en naar een ander uitzichtpunt na een klim van 20 minuten. Het is inmiddels al bijnaa 12u en omdat we het gister wel heel warm vonden in de middag tijdens het wandelen gaan we nu maar een camping opzoeken. We besluiten te overnachten in Cooinda, vlakbij Yellow Water waar we morgenochtend een cruise hebben. Op de camping staan zelfs bordjes dat je uitmoet kijken voor krokodillen en dat je geen wilde dieren moet voeren i.v.m. je eigen veiligheid.
De rest van de dag spendeerden we aan zwemmen en lezen. In het bubbelbad kwam Gerard met de vraag of het erg is dat de telefoon nog in z’n zwembroek zat, we zaten er inmiddels al 10 minuten in, eerst dacht Mieke dat het een grapje was maar toen Gerard het toestel te voorschijn haalde vond ze het op eens niet zo grappig meer. Nu maar hopen dat ie het na intensief drogen nog doet. Na het zwemmen lekker eten gemaakt. Gerard wilde het wiel van de auto vervangen door het reservewiel (het had erg weinig profiel) zodat we eerst naar Cairns konden rijden om op tijd bij Jos en Daphne te zijn en daarna de band te vervangen. Onder het opkrikken van de auto brak het verbindingsstuk van de krik. We konden dus niet verder, bij een aussie gevraagd of we zijn krik konden lenen en hij kwam ook nog helpen. Eenmaal de auto weer op de wielen moesten we ff achteruit rijden want hij stond op een plankje van de aussie, dus Gerard de auto starten, accu leeg. We hadden de afgelopen dagen het luchtbed opgepompt zonder de auto aan te doen en dat ging best goed, deze keer dus niet. Na de aussie zijn auto er bij had gehaald deed onze het weer en zijn we maar een stukje gaan rijden, de man zij dat als we naar de rivier zouden gaan en daar bij de boatramp (boten ter water laat plaats ofzo) de auto met de koplampen richting het water zetten konden we de rooie ogen van de krokodillen in het donker zien. Wij dat dus gedaan en het was echt gaaf, er lag een 3 meter lange croc 5 meter voor onze auto in het water! Eenmaal op de camping wilden nog wat gedronken in de bar en toen wilden we dit stuk op internet zetten omdat we eindelijk internet dachten te hebben, niet dus. Er waren 4 computers en geen draadloos internet, alle 4 de computers waren defect! Toen maar gaan slapen maar het ging opeens regenen en harde er waren flinke windstoten. Omdat we de tent niet heel goed hadden neer gezet, hebben besloten om de tent af te breken en het luchtbed achter in de auto te schuiven en daar te gaan slapen.

Maandag 9 November
Na het eten de accupolen van de accu schoon gemaakt, voor hopelijk beter kontakt, je weet maar nooit. Daarna naar de boatramp gereden want vandaag gaan we weer een cruise doen. Deze keer over de yellow water billabong en de south east alligator River. Dit was weer een heel ander gebied als de East alligator River, het was veel groener, veel vogels, vissen, eenden, ganzen en krokodillen gezien. Beetje stom dat de rivieren hier alligator rivers heten maar dat komt doordat de man die het ontdekt heeft dacht dat de krokodillen alligators waren, het waren achteraf krokodillen maarja toen was de naam van de rivieren al wereldwijd verspreid. De south alligator River is trouwens de enige rivier op de wereld die geheel in een nationaal park stroomt. Na deze stoere tocht de auto in gestapt en wilden we naar een waterval rijden, 35 km een gravelweg af, de gravelweg hebben we 2km genomen en zijn toen weer opgekeerd omdat het zo gigantisch hobbelde dat we er met 20km per uur nog nauwelijks overheen konden rijden. Toen verder gereden naar Pine Creek, nu zijn we het park uit, na een stevige lunch voor ons en de auto op weg naar Katherine, 40 km hiervoor afgeslagen voor de Edith Falls, hier widlen we misschien gaan zwemmen maar de kans om in aanraking te komen met krokodillen was vrij reëel, dus alleen genoten van het uitzicht en weer verder gegaan. In Katherine nog even boodschapjes gedaan en verder gereden naar Mataranka, 100 km onder Catherine. Hier het kamp opgeslagen en gaan zwemmen in de thermal pool, heerlijk. Hier zijn ook veel Vliegende rode vossen, een soort vleermuis, echt geweldig om te zien, uit het water konden we ze zien zitten en toen we tegen een uur of 7 aan het eten koken waren kwamen ze over ons heen vliegen, er kunnen wel 25.000 zitten. Onder het eten kwam nog een pauw schooien en een wallabie wou ook nog wat mee eten, natuurlijk waarom ook niet.

Dinsdag 10 November
Klaar om te vertrekken willen we de auto starten, de startmotor draait wel maar de motor start niet. Bougie er uitgedraait en gekeken of die wel vonkt bij het starten, dat doet ie wel, maar er komt geen benzine de moter in. De benzineaanvoer leiding van de caburateur er afgetrokken en eens kijken of er met starten benzine uitkomt, niks. Dus de brandstofpomp werkt waarhschijnlijk niet, in het zekeringenkastje gekeken welke van de brandstofpomp was maar die was er niet, die van de motor, de computer en startmotor waren allemaal wel goed. Ten einde raad naar de receptie gelopen en gevraagt of ze een monteur hebben in dit gat. Die hebben ze wel maar die is aan het vissen maar zal er binnen een uur zijn. Nou maar ff wachten dan. Ik begin me al snel te vervelen en ga alle zekeringen maar eens ff nakijken, en wat blijkt de zekering van de binnenverlichting is doorgesmolten, we hebben geen reservezekeringen maar er zit een zekering in het vakje van de climate control terwijl we geen climate control hebben dus die er in gedaan, starten en ja hoor hij doet het. Wat een opluchting. Snel naar de receptie om te zeggen dat de monteur niet hoeft te komen, ze willen ons eerst niet weg laten gaan omdat het nog 560 km rijden is naar een andere plaats met een monteur. Maar na meerdere malen te zeggen dat we zeker zijn van onze zaak mochten we gaan, als we maar genoeg water en zonnebrandcrème bij ons hebben. Ondertussen ben ik me er ook bewust van dat ik die zekering zelf heb laten smelten, de binnenverlichting werkt niet meer met een schakelaartje maar als ik de sleutels er in doe en dan wat heen en weer por gaat ie vaak wel aan of uit, dit heeft waarschijnlijk kortsluiting gemaakt, wie gaat er dan ook vanuit dat de brandstofpomp op het zelfde circuit als de binnenverlichting zit geschakeld,.. ik tot deze dag nog niet. Wij bedanken de buren met de uitgegbreide gereedschapkist en gaan! Na wat tank- en eetstops komen we na 9u en 1000 km aan bij het plaatsje Camooweal, 350 inwoners, 2 tankstations, 2 campings en een hotel en bar, en net 15 km in de staat Queensland, hier gaan we slapen. In het zwembad spreken we een Australische man die een plantage in West-Australie heeft, na 28 jaar dat werk doen is ie het zat en verhuurt ie het nu, hij is inmiddels al 4 maanden aan het rondtrekken maar gaat nu richting huis, hoe lang dat zal duren dat weet ie niet maar 2 of 3 maanden misschien. Geweldig die australiers, No Worries, je moet het maar kunnen.

Woensdag 11 November
Vandaag gaan we de oostkust proberen te halen. De auto start gewoon, maar gister toch maar ff een paar zekeringen gehaald bij de pomp. Weer rijden dus, en vandaag gaat het wat langzamer, want in the Northern Territory mochten we max 130, hier mogen we max 110 en vaak zelfs maar 100, wel zuiniger maar niet echt snel. Na 1100 km kwamen we om 7u aan in Townsville, het eerste plaatsje aan de oostkust wat we tegenkomen. Het is al donker. Bij een pomp gevraagd voor een camping, ze wist er wel een maar dat was een vrij kampeerterrein. We hadden er nog 1 in het de Lonely Planet staan maar die was al dicht. Het regende inmiddels al aardig en we besloten maar een hostel te zoeken, midden in het centrum vonden we er 1, ideaal. Nog ff gegeten bij de pizzeria (als we ons dan toch al aan het verwennen zijn…)
Nu we de belangrijkste dingen van het centrum van Australië hebben gezien gaan we de oostkust verkennen, eerst samen met Jos en Daphne die we in Cairns gaan zien en het onderste stukje alleen. We hebben er zin in, want ook al was de woestijn zeer indrukwekkend we zijn nu wel toe aan een frisse oceaanwind!

Donderdag 12 November,
Zonder ontbijt de auto in, we ontbijten onderweg wel ergens dachten we, het is nog 350 kilomter rijden, in de woestijn zou dat in 3 uur te doen zijn, hier deden we er 4,5 uur over. Om twaalf uur waren we dan in Cairns, Jos en Daphne waren nog bezig de camper op te halen, het duurde iets langer dan gedacht. Uit eindelijk waren we bij elkaar, ff geluncht en gaan zwemmen in een zwembad met uitkijk over het strand, vet relax. Ff boodschapjes gedaan en wat informatie gewonnen over diverse duiktrips naar het Great Barier Rif die we willen gaan doen. Vervolgens achter elkaar aan rijdend naar Mossman, richting het Daintree Rainforrest! Daar hebben we bijgepraat, uitgezocht hoe we het tropisch regenwoud gaan verkennen de komende 2 dagen en we gaan slapen.

Vrijdag 13 November,
Vandaag verder omhoog rijden, na 25 km koemn we een veerpont tegen, deze hebben we genomen en toen zaten we in het Daintree Nationaal Park, een tropisch regenwoud. We zijn eerst helemaal naar boven gereden naar Cape Tribulation (het verste over verharde wegen), Kapitien Cook had grote moeite om rond deze kaap te komen en de riffen die in de zee lagen, vandaar Tribulation (nederlands =Kaap Ellende) Hier hebben we een paar wandelingen gedaan over het strand en zijn we buiten de paden wat rotsen gaan beklimmen wat resulteerde in een gevonden onderbroek en vele glibberpartijen op de gladde ondergrond.
Vervolgens naar beneden gereden en nog 2 wandelingen gedaan, t is echt vet mooi. Hier kunnen we ook de Cassowarries tegen komen een loopvogel zo groot als een struisvogel met vlijm scherpe klauwen, het dier is nagenoeg uitgestorven maar komt hier nog sporadisch voor. Er staan borden dat als we hem tegen komen rustig moeten weglopen en het dier in de gaten moeten houden, niet gaan rennen en hem niet uit het oog verliezen want dat valt ie je zeker weten aan, doe je rustig dan heb je kans dat ie het niet doet. Maar dan ben je wel 1 van de weinige die het dier in het wild ziet. We wilden ergens gaan kamperen en zagen een National Campground. Het was een kampeerterrein zonder toezicht en luxe voorzieningen, alleen wc’s en standplaatsen. Moesten wel betalen door te bellen en dan creditcardgegevens te geven, maar er is echt haast geen bereik in dat park, dus wij eerst naar een dorpje en daar hebben we een telefooncel gebruikt. De camping was verder okay, ’s avonds weer lekker gezellig.

Zaterdag 14 November,
Wij waren eerst wakker dus we hebben lekker Daphne gepest door op ramen van de camper te tikken. Na het onbijt weer op pad, eerst een wandeling, deze was echt stoer, over en onder de bomen langs en door struiken heen gingen we door de jungle, door meegeleverd boekje met info over planten etc leerden we ook veel over het regenwoud. Stoer is ook dat de Mangroven (een soort boom) aan het rand van het regenwoud staan, dichter bij de zee omdat deze tegen zout water kunnen, door dat ze steeds dichter naar de zee groeien maken ze letterlijk land en schuift de zee dus langzaam maar zeker meer op naar het oosten. Vervolgens gingen we naar de Daintree Ice Cream Company, we dachten nu gaan we lekker ijs proeven maar dat viel vies tegen. Mieke Jos en Daphne aten het niet eens op, Gerard wel maar dat was meer zijn missie om het ijs goed te proeven dan dat hij het echt lekker vond. Daarna zijn we naar de Daintree Ice Cream Factory gegaan een ijsmakerij 20 km verder op. We hoopten dat we hier de vieze smaak uit onze mond kon weg krijgen. Het ijs hier was helemaal biologisch en sommige smaken zelfs biologisch dynamisch. Het ijs was weer niet lekker, helaas. Wel mochten we de ijskeuken zien dat was wel stoer. Deze was echt goed uitgerust. Even gaan lunchen bij een koffiebar met vet lekkere burgers en goed sterke koffie! Daarna weer naar de veerpont gereden, voor de veerpont een afslag genomen en we waren bij onze cruise. We gingen de River af om krokodillen te spotten en ander wildlife in een Riviertrein! Allemaal bootjes achter elkaar gebonden. We zagen een paar krokodillen wel weinig maar leuk voor Jos en Daphne dat ze die ook nog in t wild konden zien en wij ook weer wat over de River en het regenwoud geleerd. Hup weer de auto in en weer richting Mossman, bij Mossman zijn we naar de Mossman Gorge geweest een kloof waardoor een rivier stroomt en waar je in kan zwemmen. Na wat rotsen geklauter door Jos en Gerard en nadat ze bijna door de stroom waren meegenomen waren ze heerlijk afgekoeld, na de wandeling een ijsje genomen bij een busje wat omgebouwd was tot ijscowagen, inspiratie voor Gerard! Toen toch echt maar een camping opgezocht waar we om half 7 dan waren, vlakbij het centrum van Cairns. De avond afgesloten met een lekkere BBQ.

Zondag 15 September.
Jos is jarig, Mieke en ik waren er wat eerder uitgegaan zodat we als hij aan het douchen was ballonnen konden opblazen en sterretjes konden aansteken. Daphne en jos waren verrast dat we dat hadden voorbereidt, wel lachen dus. Vervolgens ontbeten en met ze vieren in de Ford van ons gestapt, de tent en camper laten staan en richting Freshwater gereden, een klein plaatsje waar we kaartjes kopen voor de Scenic Railway naar Kuranda. Dit is een oude spoor weg van eind 19e begin 20e eeuw van 34 km lang. Het gaat door 15 tunnels en doet er 3 kwartier over om bij Kuranda te komen. Hij is gebouwd omdat eind 19e eeuw door de grote regenval tijdens de regenval een hongersnood dreigde in de hoger gelegen dorpen omdat ze onbereikbaar waren. Onder de rit natuurlijk weer veel geleerd, was echt een mooie tocht dwars door het regenwoud heen. Bij de Kuranda wat rond gedwaald langs veel souvenierwinkeltjes. Ook zijn naar Birdworld geweest, hier hebben ze allemaal vogels maar dat boeide ons niet heel veel, waarom het ons wel om ging is de Cassowarrie, die enge loop vogel. Hebben we dat dier gevonden ligt ie alleen maar een beetje, ze soort genoot doet het anders niet veel beter. Nadat we er een takje naar toe hadden gegooid deed ie ngo niet veel, de lokroepen van Gerard deden ook geen wonderen. Aan een verzorger gevraagd of we er een steen naar toe mochten gooien maar dat mocht niet, zij ze dat als zij naar het hek zou lopen hij wel zou opstaan maar dat hielp ook niet. Toen de verzorger weg was waren we ten einde raad, we waren speciaal naar Bird World gekomen voor deze enge vogel en het zou op een fiasco uitlopen als ie niet zou staan en lopen zodat we zijn beruchte grote scherpe klauwen konden zien. Jos en Gerard kwamen op het plan om water uit de bidons op het dier te spuiten van achter het hek vandaan. Dit lukte en het dier ging uit de veren, na een paar minuten ging ie ook maar eens lopen en zagen we dat ie echt gruwelijke klauwen had waar we niet dichter kennis mee wilden maken. Na wat foto’s wilden we dan maar weg gaan toen er plots nog een vogel vol op Daphne dr arm piste, geweldig, zo werd het bezoek aan Bird World toch nog een groot succes. Vervolgens nog een stuk gewandeld richting een waterval die we eigenlijk ook al hadden gezien vanuit de trein, toen we 2 km onderweg waren en het al bijna tijd was voor de terug reis zijn we maar omgekeerd. De terug reis richting Freshwater ging met een Gondelbaan zo konden we het regenwoud van de bovenkant bekijken echt stoer. Echt een leuke dag.
De planning:
Morgen gaan we duiken naar het Great Barrier Rif met Jos en Daphne, de dagen daarna een stukje het binnenland in en daarna via de oostkust naar beneden rijden.

Later!!!!!!