Kerst in korte broek en een baan aangeboden.

Hey People,

Hoe is het daar? Allemaal veilig in 2010? We hebben weer een poos niks van ons laten horen maar hier is weer een knoeperd van een verhaal.

Het gaat over kerst, Nieuwjaar, boeren, familie, naar nieuw zeeland, natuur en het aangeboden krijgen van een baan…..

Owhjah even algemeen, het gaat goed met ons en we zitten veilig in Nieuw Zeeland, weg van alle enge dieren haha!

Woensdag 23 December: Go West!!!
Nadat we het vorige bericht in de Mac Donalds van Leongata hadden gepost hebben we onze weg vervolgt. Go west, luide de navigatie van vandaag. Het is inmiddels 2u en we gaan proberen tot het schemer door te rijden zo ver mogelijk richting fran en jan ( ongeveer 900 km). We moeten voor de kortste route door Melbourne heen, we nemen de M-weg benieuwd hoe dat werkt met de tol en er vanuit gaande dat als je tol moet betalen de weg waarschijnlijk sneller zal zijn dan de weg zonder tol. Toen we op de tolweg kwamen zagen we een telefoonnummer wat we moesten bellen om dan te betalen. Gerard reed verder en Mieke ging bellen, omdat je moet praten tegen een computer die nagenoeg alleen perfect engels verstaat werd ze een paar keer doorverbonden naar de telefooncentrale na veel ergernis en gedoe hadden we de tol betaald net voordat we de tolweg weer afgingen. Het was inderdaad snel, voordat we het wisten waren we door Melbourne heen, maar makkelijk… misschien als je een abonnement hebt wel. We zijn verder richting het binnen land gereden, via de plaatsen Ballarat en Horsham kwamen we uiteindelijk bij het kleine plaatsje Dimboola vlak boven het little dessert national park. Het was 19u en morgen hoeven we nog maar 400 km rijden.
Onderweg zagen we het landschap veranderen van een beetje melkkoeien, naar woeste gronden met schapen en alpaca’s, daarna werden het vooral allemaal graanvelden met her en der schapen die de overgebleven stoppels en onkruiden er van af graasden.

Donderdag 24 december: Slapen op het strand!
We waren rond 8u op pad en reden verder langs vele graanvelden en graanverzamelplaatsen, gigantische sleufsilo’s vol en wel 10 naast elkaar met als maar aankomende vrachtwagens vol graan. Na een paar fototjes tussen de hekken door weer verder gereden. Langs de weg staan gigantische (knik)trekkers te koop, echte monsters van 20 jaar oud maar ook gloednieuwe. De laatste 100 km doen we via een binnendoor weg die Jannis ons heeft verteld, heerlijk langs de kust en de wijngaarden. Bij een wijngaard hebben we wat wijn geproefd en een mooie fles voor Fran en Jan gekocht. In de auto waren we er nog steeds verbaasd over dat dit de eerste wijn is die we echt lekker vinden. Rond 1u waren we in Victor Harbor, lekkere steaksandwich gegeten bij het strand en Mieke dr telefoonabbonement in Nederland geprobeert om laag te zetten. Daarna wat kerstcadeautjes gekocht voor het spelletje van morgen avond, moeten 2 cadeautjes van max 10 dollar zijn, echt moeilijk omdat je ook niet weet wat voor mensen het zijn (er komen vrienden van Fran en Jan), we hebben een Where is Osama bin Laden zoek boek gekocht echt super grappig en een typische souvenir beker gevuld met Hollandse boerderijdrop. Daarna wat bier en frisdrank om de voorraad op pijl te houden. We bellen Fran en Jan dat we klaar zijn en zij zitten net op de fiets van Victor Harbor naar hun huis in Middleton. Met onze kerstmutsen op stappen we het huis binnen en ze zijn echt heel blij ons te zien (zo doen ze tenminste overkomen haha) we gaan vanavond kamperen op het strand. Dit hadden ze ons gezegd aan de telefoon alsof ze dat wel vaker deden. Nadat we de auto slaapklaar hadden gemaakt en er heen waren gereden bleken we op een afgelegen parkeerterrein aan het strand te kamperen, 20 meter vanaf de zee. Jannis vertelde dat ze dit zo graag een keer wou doen en nu wij er waren durfde ze het wel aan(wild kamperen is hier niet toegestaan haha). Met wat vrienden van hun heerlijk gegeten en lekker geproost en naast onze reis over van alles en nog wat gepraat. ’s Avonds kruipen we onze auto in en Fran en Jan slapen in hun Outback caravan. Onze auto staat met de achterkant richting het strand geparkeerd wat resulteert in een schitterend uitzicht over zee vanuit ons bedje. Onder het geluid van de branding vallen we in slaap.

Vrijdag 25 December Kerst in Australië
Het is kerst. We worden wakker en zien dat Fran en Jan al rond lopen en thee en koffie maken, we krijgen een kop koffie in bed haha. Vanuit ons bed kijken we nog heerlijk naar de zee en de surfers. Zij gaan naar huis om de fruitsalade op te halen voor het ontbijt en wij moeten de camping beheren. We besluiten dat als er iemand naast komt staan we 35 dollar per nacht moeten vragen want dit is een toplocatie en het is nog hoogseizoen ook. We verwachten echter geen grote toestroom, we moeten eerst wat meer aan de pr doen. Maar al snel komen er mensen aan, het zijn Peter, Jane en An, ze bleven niet slapen en hadden geen kampeermiddel mee dus er viel niks te verdienen. We hebben lekker een fruitsalade gegeten en daarna hebben we alles ingepakt en zijn we gaan wandelen over het strand. Daarna naar het huis van Fran en Jan gereden waar Jane nog een heerlijk vervolg op de brunch maakte, spek eieren, ovengebakken tomaten en toast, dat was smullen. Nadat iedereen weg was hebben we de middag relax doorgebracht. ’s Avonds gingen we naar Jane en Pieter’s huis toe. Hier kwamen nog meer vrienden en we hebben met z’n tienen heerlijk gegeten van al het alles wat Jane en Peter hadden klaar gemaakt. Aangezien Gerard al aardig gewend was aan de wijn door de vorige avond en het ontbijt lijkt dit inmiddels al een goed alternatief voor bier, tenminste bij het eten dan. Mieke is er echter nog niet echt gek van maar t begint al te wennen, ze waren natuurlijk ook niet zo lekker als de wijn die wij voor Fran en Jan hadden gekocht haha. We hebben een voorgerecht gegeten van Vis (weet niet welke hoor, t was wit), daarna Schotse filet, biet en hartige taart. T was echt heel lekker. Als toetjes van die pudding die je in de fik kan steken, gaaf!!!!, ijs en custard. Onder tussen stonden er ook potjes kersen, zeebanket en engelse drop op tafel, die hebben ook wel iets van onze aanwezigheid ondervonden. Onder het eten ging iedereen ook vertellen wat zijn ‘beste’ kerst herinnering was, dit waren wel hele verschillende verhalen omdat Mieke en ik natuurlijk uit Nederland komen, een paar andere uit Engeland en een andere weer uit de VS en sommige in Australië nog de tweede generatie hier waren dus nog veel Europese gewoontes hadden met kerst, wel grappig om te horen. Mieke vertelde een verhaal over sinterklaas hoe ze dat vroeger beleefde (omdat dit hun kerst ongeveer is en ze heel benieuwd waren naar het typisch Nederlandse sinterklaas verhaal), Gerard kon zich nog het best een kerst met sneeuw herinneren en dat er slee werd gereden met de slee achter de trekker gebonden. Na het eten gingen we de cadeautjes doen, iedereen kreeg een nummer en op de cadeautjes werden nummers gezet en toen werden ze 1 voor 1 verdeeld en mocht je raden wie dat gegeven had. Mieke heeft een cd gekregen van Swoon, klassieke muziek die heeft ze de volgende dag aan Jannis gegeven en Gerard kreeg een boekenLEDlampje op batterijen, dat is wel iets wat we goed kunnen gebruiken. We hebben echt gigantische gelachen om het hele gebeuren, echt gezellig. Daarna nog een hele droge film gekeken over een plank, leuke afsluiting. We misten wel een beetje thuis maar doordat het hier heel gezellig was viel dat gelukkig mee.
Om half 1 lagen we in bed, de eerste kerst in korte broek was achter ons.

Zaterdag 26 December: Boogieboarden
We waren eerder wakker dan Fran en Jan en gingen naar de telefooncel in het dorp om daar Gerard zijn ouders te bellen. Dit ging niet zonder slag of stoot, we hebben een paar keer opnieuw moeten bellen omdat ie gewoon uit viel. Gerard zijn vader belde terug op de mobiel en dit ging gelukkig wel goed. Gerard z’n koe heeft het meeste opgebracht van de koeien die naar de slacht gingen, jeuh!!!!!!!!! Gerard is dus nu officieel geen boer meer haha, dit was z’n laatste koe. Het zal ons benieuwen waar op de wereld we de volgende koeien zullen houden. Toen we weer bij Fran en Jan waren, waren zei ook wakker, we hebben toen Mieke dr ouders gebeld, weer met de telefoonkaart maar nu via de telefoon van Fran en Jan, dit werkte wel goed. Hier na ontbeten en toen een wandeling met de hondjes gedaan over te strand om de golven te bekijken. Want daarna gingen we boogieboarden, dit is een minisurfplank waar je op gaat liggen in plaats van op gaat staan en dan met de golven probeert mee te liften. T was echt gaaf om te doen en we gingen af en toe wel tientallen meters mee, al viel het niet mee goed een golf te pakken. We hebben verder geen haaien gezien en dat beviel ons best. Hierna geluncht en de middag gerelaxt. Rond half 6 naar vrienden van Fran en Jan gereden die een hobby farm hebben, ze hebben 50 acre (20 hectare) 6 koeien, schapen, paarden en geiten. Dit was wel grappig om even te kijken. Ze waren wel akelig mak hoor echt hobby dieren. Wel een donders mooie stier een Murray Gray. Vervolgens Jannis thuis afgezet om het eten klaar te maken en gingen we met Francis naar de Murray Mouth, de riviermonding naar de zee, van de grootste rivier van Australië. Doordat Victoria en New South Wales er te veel water uitnemen is deze in de jaren 80 dichtgeslibd en dit bleek niet best te zijn voor het milieu. Sowieso is het niet goed dat er teveel water uitgehaald wordt omdat de boeren in South Australië dan nog minder hebben, en dit is al de droogste staat. De reden dat er zoveel en ongecontroleerd water uit wordt gehaald is dat de staten dat zelf moeten regelen en dat er geen landelijke regeling voor is. Victoria en New South Wales nemen dus genoeg en laten South Australia met een dichtslippende rivier zitten. Politiek puntje dus, interessant maar hopeloos haha. Nadat we terug waren lekker koeskoes (zo spreek je t uit) gegeten. Daarna foto samenvatting van onze reis bekeken en van hun laatste reis. Zo besloten we tweede kerstdag.
Tweede kerstdag heet hier Boxing day, en het is wel een feestdag maar we hebben t idee dat dit minder is als in Nederland doordat er veel meer winkels open zijn, de surfwinkel, en de lokale supermarkt waren gewoon open net zoals de slijterij, dat laatste begrijpen we dan wel weer.

Zondag 27 oktober: Naar de Grampiens
Vandaag gaan we Fran en Jan weer verlaten. Maar eerst gaan we ontbijten en nadat er een paar vrienden op de fiets zijn gearriveerd fietsen we met ze allen naar Elliot beach en gaan hier zwemmen. Na het zwemmen wat koffie gedronken in het plaatselijke koffiehuisje en daarna weer terug gefietst. We hebben onze laatste spulletjes gepakt en hebben afscheid genomen. Fran en Jan erg bedankt voor de fijne tijd die we hebben gehad met jullie.
Het gas ging onder in en met een tank vol peut blaasden we richting het oosten, op naar de Grampiens richting Melbourne. We gingen weer de pond bij Wellington op, en deze keer was het iets drukker dan de vorige keer, we moesten bijna 3 kwartier wachten, asjemenou!!! Na vele graanvelden, dikke trekkers, stofwolken achter combines en het ontwijken van combinaties graan kwamen we na 500 kilometer op de plaats van bestemming. Het was inmiddels half 7 maar er was nog een plekje op de camping in Halls Gap, midden in de Grampiens. We blijven hier 2 nachtjes. Na het eten en afwassen liepen we even het veld achter de camping in en hier zagen we tientallen kangoeroes in alle maten. Na wat gekke gebaren van onze kant bleken ze toch geen contact met ons te willen maken, jammer we hadden net zin in klaverjassen. Even over de Grampiens, dit is het 2 na grootste national park van de staat Victoria. Het is best wel bijzonder omdat het een bebost bergachtig gebied is midden tussen het verder heel erg vlakke westelijke deel van Victoria. Er komen natuurlijk ook hier weer een aantal planten voor die alleen hier te vinden zijn en die wij waarschijnlijk zullen zien maar dit niet beseffen en vervolgens platgelopen achter ons laten. Door de kangoeroes is het wel duidelijk dat er hier ook dieren zitten, we zijn benieuwd wat we morgen tijdens onze wandeling tegen komen. ’s Nachts toen het toch wel koud werd deed Gerard de tent dicht en zag dat er op 15 meter afstand allemaal kangoeroes zaten te vreten.

Maandag 28 December: Actief dagje
’s Ochtends onderweg naar het toilet moesten we de verse kangeroestont ontwijken, t is maar goed dat ze geen tent lusten. Vandaag gaan we de wandelschoenen weer aantrekken. We hadden een kaart gekregen met meerdere wandelingen en natuurlijk wilden we dan de langste doen! 9,6 km, verwachtte tijd 4 tot 5 uur! Nou dat zullen we nog wel eens zien! De wandeling was zeker de moeite waard, eerst langs de Stony Creek, ja deze deed z’n naam eer aan, en toen door naar de Grand Canyon door de Silent street, naar de Pinnacle lookout. De Silent street was op sommige punten zeer smal en we konden ons zo voorstellen dat sommige mensen best moeite hadden om zich hier doorheen te wringen…. Na 2,5 uur waren we op de Pinnaccle lookout. Een geweldig uitzicht over het dal waar onze camping in ligt en over de Pinnacles zelf, de Pinnacles is dankt zijn naam er aan dat het een ‘vlakte’ is met vele aan elkaar gelegen rosten, net een ananas huid. Eenmaal weer beneden hebben we er 4 uur over gedaan en we waren best wel moe van al dat geklauter. Lekker gegeten in het park en toen richting Boroka lookout, dit kon gelukkig in de auto met een paar kleintjes metertjes te voet. Het uizicht was zeker de moeite waard. We kwamen er ook achter dat onze camping achter een groot stuwmeer ligt, als de dam zou breken zouden wij snel onze zwemkleding moeten vinden, waarschijnlijk het hele dorp dus het kan best gezellig worden. Daarna naar de Mackenzie Falls gereden, eerst naar de lookout gelopen en daarna naar de waterval zelf. Echt een machtige waterval. Daarna naar de Balconies gereden, we hadden geen water meer maar we moesten 2 kilometer lopen om het te zien. Tegen beter weten in toch maar gedaan maar de rotsformatie was zeker mooi en wel een gokje waard. Via een mooie toeristische route weer naar het dorpje gereden. Wat een actieve dag vandaag pfff, dat valt niet mee na 2 dagen relax kerst. Na het eten heeft Gerard een boer gebeld, morgen ochtend worden we terug gebeld hoe laat we mogen aan komen, we moeten eerst nog 250 km rijden dus hopen dat t niet te vroeg is haha. Deze boer heeft een stal voor z’n koeien, dat zie je hier niet veel en is dus wel interessant. We zijn benieuwd wat zijn beweegredenen daarvoor zijn en hoe hij dit recht kan rekenen.

Dinsdag 29 December: Boeren!
Eenmaal onder weg hebben we lange tijd geen bereik, en 40 km voordat we bij de plaats van de boer zijn besluiten we hen maar eens op te bellen. We spreken in op de voicemail. Als we weer verder richting het plaatsje rijden waar de boerderij ergens zou moeten zijn worden we terug gebeld. Ze heeft ons inderdaad vanmorgen proberen te bereiken maar we hadden geen bereik op de telefoon. No worries zegt ze en we mogen direct langs komen, wel moeten we volgens haar eerst even naar een melkveebedrijf met kaasmakerij een paar boerderijen voor die van hun. Hier gaan we aan en hebben we heerlijke kazen geproefd, ook maar 2 gekocht om lekker op te smullen onder het genot van een biertje en de warme avond zon haha. Even later komen we bij de boer aan het is inmiddels al half 2. Deze boer heeft dus een stal en volgens hem kan het wel uit, zijn loopstal voor 300 koeien (zijn koppel is 600 koeien) beschermd het grasland. Doordat het in de winter best nat kan zijn vertrappen de koeien veel land. Sinds ze op stal kunnen staan hoeven ze veel minder te herinzaaien. Ook is de productie makkelijker op pijl te houden. Verder zeggen ze dat de koeien minder gezondheidsproblemen hebben. Naast deze ligboxenstal hebben ze ook een afkalfstal, dit is een compoststal naar Amerikaans voorbeeld. Normaal gesproken kalfden de koeien in 1 van de weilanden en in de winter is dat best een smerige boel, hierdoor waren er veel gezondheidsproblemen voor kalf en koe. Deze stal verdient zich terug doordat het maar 6 koeien per jaar hoeft te besparen (1%), volgens hun hebben ze al wel het dubbele aantal koeien per jaar bespaard. Verder over nog van alles en nog wat gepraat en 3 uur later gaan we weer weg. Echt blij dat we hier heen zijn geweest dit is het eerste Australische boeren paar en we kregen van Nederlandse boeren vaak het beeld dat Australische boeren beetje te relax zijn qua boeren betreft. Volgens dit Australische koppel is dat over het algemeen ook zo maar er zijn uitzonderingen op de regel hebben we gezien, dit was echt een hard werkend en goed nadenkend Australisch koppel. Hopelijk zijn er niet teveel hardwerkende Australische boeren want dan blijft er weinig voor de emigranten over haha.
Hierna zijn we richting het dorpje simpson gereden om te bellen naar een andere boer in de buurt. Een best wel grote met ongeveer 1200 koeien en een stal zonder dak. Ook al was het melkenstijd we mochten langskomen. Hij nam alle tijd voor ons en liet zijn medewerkers achter en ging bij ons in de pickup langs het jongvee gedeelte, het irrigatie gedeelte, de tweede melkstal en het wateropvang systeem. Na ongeveer anderhalf uur rondtoeren en gezellig ouwehoeren komen we bij zn huis aan en worden we door de vrouw direct gevraagd om te blijven bbqen. We hoefden geen ja te zeggen want dat deed de boer al voor ons. Even later stond Gerard met een biertje in z’n hand de lamsbouten op de bbq gaar te bakken voor de hele familie. Er waren ook nog tantes en neefjes en nichtjes dus het was een dolle boel. Eenmaal binnen aan het eten en drinken was het op eens al half 1 ’s nachts. Het huis was vol (er sliepen mensen in alle vertrekken) maar we mochten in onze auto in ergens op de boerderij slapen. De boer vond het ergste aan boeren in Australië het personeel wat zo laks was, maar nu hij filipijnen en oekrainers had ging het allemaal heel goed, deze willen tenminste werken. Het weer vindt hij wel mee vallen, het is moeilijk maar je went er aan. Doordat hij een hoge productie heeft (10.500) en veel bijvoert is hier makkelijker mee om te gaan volgens hem. Ondanks dat hij in Australië is geboren (vader Nederlands) en geen word Nederlands kent vind hij de vrijheid om te boeren hier het mooiste in vergelijking met Nederland. De stal had hij gebouwd om de natte periode voor het grasland beter door te komen, een dak vond hij niet nodig omdat het er vooral om gaat om het land te ontzien niet de koeien. Verder echt super gezellig tijd gehad bij deze mensen.

Woensdag 30 December
We worden wakker en zien 1 van de fillipinos de kalveren voeren, we klimmen de auto uit en hij kijkt me toch een partij verbaast haha. Nadat we de auto weer goed hebben ingepakt komt de zoon van de baas er aan op de motor, we hebben gister avond adressen uitgewisseld omdat hij een jaar naar europa wil komen. Hij wenst ons een goede reis en hoopt ons snel weer te zien. Naar het huis gereden en daar gedag gezegd en de routebeschrijving naar de volgende boer gekregen. Dit is weer een Nederlander met een Australische vrouw. Hij is in begin jaren 70 naar Australië geëmigreerd. Ook hij blijkt en hoge productie boer te zijn, productie van 11.000 liter gemiddeld. Vooral Nederlandse stieren in gebruik. Verder geen stal of poespas hij vindt dat het niet uit kan en dat die boeren het naar hun eigen hand rekenen. Doordat ze 250 koeien hebben melken ze 2,7 miljoen liter met z’n 2e dat is gruwelijk veel! Normaal hebben ze nog een parttime knecht maar door de lage melkprijs nu niet meer. Deze boer vindt Australië duidelijk het beste land om te boeren, hij kan het niet vaak genoeg zeggen en benadrukt daarmee vooral de sterke economie. Het weer valt wel mee en daar leer je meeleven, en in Nederland is het ook te nat moet je niet vergeten zegt ie. Australië heeft ook niks gemerkt van de financiële crisis, alleen de agrarische sector door een instortende export markt naar andere landen doordat die geen geld meer hadden om vanuit Australië te importeren. We blijven voor de lunch en we mogen ook blijven slapen als we willen, we besluiten dit niet te doen ondanks dat het ons leuk lijkt om ook hier wat meer mee te maken van de boerderij en nog meer te horen van deze mensen. Maar we hebben nog maar een paar dagen en gaan ook familie bezoeken, auto verkopen en Melbourne zien. Om half 3 rijden we de dam af richting Melbourne, we strijken neer in Weribee South, een plaatsje gelegen aan de Philip baai, 30 km vanaf Melbourne, hier staan we op de camping voor de komende 2 nachten. Na even zwemmen in de baai en het eten bellen we Ria op (zus van Fran) om af te spreken voor nieuwjaarsdag, ze is heel enthousiast en wil ons graag zien. In een paar gekochte agrarische bladen leest gerard de samenvattingen van het afgelopen jaar en de voorspellingen van het komende jaar, leuk hoe je steeds meer de landbouw en het klimaat hier leert begrijpen.

Donderdag 31 December: Zeik nat het jaar uit gaan.
We laten de tent lekker staan en gaan met de auto naar het station om daar de trein te pakken naar Melbourne. In Melbourne kijken we in het eerste beste hostel wat de prijzen van auto’s zijn. We zien dat de meeste auto’s tussen de 2 en 4 duizend dollar worden verkocht. Omdat wij maar 6 dagen hebben om hem te verkopen besluiten we op 1900 dollar te gaan zitten, we waren eerst 1000 van plan. In de trein hebben we al het advertentie gemaakt op een a4tje. We gaan naar een internetcafé en checken onze mails en printen ons ticket naar nieuw zeeland en de advertentie. Geluncht in een restaurantje (Melbourne staat bekend om zijn uitstekende restaurants tegen een goede prijs).
Vervolgens de 4 hostels af die in het centrum zitten en overal de advertentie gehangen. In 1 hostel hebben we een overnachting geboekt voor 5 op 6 januari omdat deze 5 minuten lopen van de shuttle bus naar het airport zit. Alles op gehangen en wel besluiten we de toerist uit te hangen, we gaan naar het visitor centre om te vragen waar we het beste het vuurwerk kunnen zien vanavond. Het vuurwerk is vanaf overal te zien omdat het vanaf de hoogste gebouwen van de stad wordt afgeschoten, maar het beste is vanuit de botanic gardens. Vanaf 8 uur ’s avonds zijn er overal bandjes te spelen in het centre en in de gardens. We besluiten wat rond te dwalen en rond een uur of 7 te gaan eten. De meeste restaurants zijn vol en we besluiten bij een foodcourt iets Aziatisch te halen. Wel lachen toen Gerard per ongeluk een hele peper op at, ai. Vervolgens de gardens in gelopen om wat naar de bandjes te kijken en ons op te stellen voor het 21:15 vuurwerk, we horen omroepen dat er storm komt en om 9 u barst het los, het regent en waait stevig. We schuilen onder bomen en tegen gebouwen. Als het even droog is om half 10 start het kindervuurwerk toch, dat kunnen ze ons niet meer afpakken. Het regenen begint weer en de meeste bandjes stoppen er mee omdat de podia niet overdekt zijn. Als het erger begint te regenen gaan we naar het station net zoals vele andere mensen. Het is er een drukte van belang en stationpersoneel probeert de boel in goede gangen te leiden. We besluiten ergens op de grond te gaan zitten en te wachten tot het vuurwerk begint, het leken lange uren maar doordat we de hele tijd naar al die drommen mensen konden kijken ging de tijd best wel snel. Om iets voor twaalven drongen we ons naar buiten tussen de mensen door en bleven een paar minuten in de regen wachten tot het vuurwerk begon. Bij een paar mensen mochten we onder paraplu en het aftellen begon en het vuurwerk spatte van de daken, werkelijk fantastisch! HAPPY NEWYEAR. Als we de volgende dag de beelden hiervan op tv zien horen we dat er 275.000 mensen waren op dat plekje waar wij er midden tussen in stonden, vandaar dat het zo druk was. We gaan snel naar het station waar bijna alle mensen naar toe gaan om een trein terug te nemen. Na ongeveer een kwartier in de rij te lopen komen we op het perron en na nog een kwartier zitten we in de trein, wat een mensen! In de trein bellen pa en ma van Gerard ons op :). Tegen twee uur liggen we veilig in onze tent die de storm heeft overleefd.

Vrijdag 1 Januari: Een verrassend telefoontje.
Iedereen een happy newyear, het is bij ons ochtend en bij jullie net 2010!
We slapen wat uit en breken de tent af, in de miezerregen. Via de telefoon krijgen we directies richting het huis van Ria en Leo. We zijn hier rond twaalf uur en worden hartelijk ontvangen. Tijdens de lunch worden we gebeld, het is de Australische boerin die we twee dagen geleden hebben ontmoet. We zeggen tegen iedere boer die we bezoeken dat als ze iets horen van een baan die ons zou passen of ze dit aan ons door willen geven. De boerin vertelde dat ze al een poos naar een koppel op zoek was en nadat we weg waren begon het belletje te rinkelen dat wij dat koppel misschien wel konden zijn . Ze hebben vaker Nederlanders aan het werk gehad en zijn daar altijd heel tevreden mee, nu de melkprijs weer gaat stijgen willen ze kijken of wij misschien op hun bedrijf passen. Ze vraagt ons of we maandag langs kunnen komen om gewoon even te praten wat wij verwachten en te bieden hebben en wat zij ons kunnen bieden, ze benadrukt dat we ons nergens toe verplichten als we komen en dat we eerst naar Nieuw Zeeland moeten gaan. We besluiten het te overdenken en bellen morgen terug of we met ze willen praten. Eerst gaan we naar de Moeder van Ria en Francis, dit is de schoonzus van Mieke dr Oma. Ze is wat dementerend maar ze vindt het fijn om over Nederland te praten, zij is met haar man hier na de oorlog heen geëmigreerd. Onder het bezoek gaat de telefoon en is er een backpacker aan de lijn die onze auto wil bekijken. We spreken zondag af. Na dit bezoek gaan we weer naar huis en na het eten gaan we samen met de zoon des huises het slot van onze auto gerepareerd. We hadden wel vaker problemen met het op slot doen van de auto, soms gaat de auto op slot, van slot, op slot en dat wel 10x achter elkaar, dit komt doordat de achterklep sluiting af en toe niet goed zit. Het laatste geval is dat de auto dit de hele tijd doet en helemaal niet meer op slot wil. We hebben het opgelost door de het achterklep slot van het centraal vergrendelingsysteem los te koppelen. Na een avondje tv kijken vallen we op de royale slaapbank in slaap.

Zaterdag 2 Januari: Nog meer familie.
Ontbijt om 9u, heerlijk uitgeslapen. We gaan vandaag naar de broer van Ria en Francis. Deze woont aan de andere kant van Melbourne, de autorit duurt gewoon bijna 2 uur, alleen om aan de andere kant van de stad te komen! Hij woont midden in de heuvels en de bosbranden van februari 2009 kwam het vuur bijna tot zijn huis. Hij heeft ons de omgeving laten zien en we hebben gezellig gepraat. Trudy de zus van Francis, Louis en Ria was er ook, we hebben dus nu de hele familie gezien in Australië. Zij woont in Perth, in het westen van australie. Een vliegreis van ruim 3 uur naar Melbourne. Na een gezellig dag gaan we weer de auto in richting het huis van Ria. In de auto praten we vooral over het integreren en het Australiër zijn, wanneer je dat nu echt bent en wordt geaccepteerd. Integratie is erg makkelijk omdat iedereen oorspronkelijk ergens anders vandaan komt en zolang je niet te veel met mensen van je land van herkomst om gaat en je vol in de samenleving begeeft integreer je heel snel. Terug eten we spaghetti wat dochter Annelies heeft gemaakt. ’s Avonds Mieke dr oma gebeld, ze is jarig, ze had het niet verwacht dat we belde en was heel blij, dat doet toch goed :). Besloten om maandag wel met de Australische boer te praten en dat afgesproken. ’s Avonds tv gekeken met de familie.

Zondag 3 Januari: Auto verkopen?
Om 8u het bed uit, vanmorgen de auto schoonmaken. Na een poos boenen en stofzuigen ziet ie er mooier uit dan we hem ooit hebben gehad. Ria maakt nog een lunch voor ons klaar en het is alweer afscheid nemen. We hebben het leuk gehad bij hun en het is weer moeilijk om weg te gaan, maar reizen is afscheid nemen hebben we geleerd. Leo heeft ons een routebeschrijving getekend naar het hostel van de backpacker die onze auto wil zien en we komen er zonder verkeerd te rijden aan, midden in het centrum van Melbourne. De jongen vindt de auto goed en heeft er niks op aan te merken. Als we voorstellen dat hij er een stukje in rijd wil hij dat liever niet want dat vindt ie maar eng in de stad, wel wil hij graag dat wij hem een stukje rondrijden. Hoe kun je zo een autotesten. Gerard heeft zijn netste rondje ooit gereden en de jongen is tevreden. Alleen begint hij er over dat de auto uit Northern Territory komt en hij vraagt hoe die op ze naam kan worden gezet. We vertellen de opties: Optie A: Rij naar Alice springs (dichtstbijzijnde plek in de Nothern Territory 2250 km enkele reis) en schrijf de auto op je naam kost je alleen benzine, je ziet wat van het binnenland direct en kost verder alleen overschrijvingskosten. Optie B. Laat de auto hier keuren en er komen Victorian nummerplaten op. Kosten +- 400 dollar en de kans op reparatie kosten voor de dingen die bij de keuring aan het licht komen. Hij weet t niet en moet met z’n maat overleggen, om 3 uur belt hij weer. Wij gaan ondertussen de markt op, struinen en souvenirtjes zoeken. Om iets over 3e op een terrasje gaan zitten en tegen 4 u de beste jongen toch eens op gebeld wat de bedoeling is. Hij wil hem niet vanwege het Northern Territory gedoe. We zeggen dat hij hem voor 1000 dollar mag hebben (vraagprijs 1900, gezakt naar 1500, nu 1000). Wij denken, beter iets dan niets, bij een sloper krijgen we er hoogstens 200 dollar voor. Hij wil er nog over nadenken. Maar wij besluiten weg te rijden richting de boer met wie we morgen af hebben gesproken. Een uur later belt hij op dat hij hem weer wil zien, we zeggen dat we nu een afspraak hebben en morgen middag er pas weer zijn dan zegt hij dat hij hem wil kopen (waarschijnlijk bang dat die afspraak ook over de verkoop van de auto ging haha). Mooi! Dan hebben we er toch nog voor gekregen wat we er eerst voor wilden hebben toe we hem in Melbourne te koop gingen zetten, 1000 dollar. Kosten van de auto (aanschaf + onderhoud - verkoop) per dag uitgerekend, $29,50 per dag, huur daar maar eens een auto voor! Als we de auto 2 weken eerder te koop hadden gezet hadden we er wel 2000 of meer voor kunnen krijgen maar dat had ons ook 2 weken vrijheid gekost door mensen die bellen en willen kijken, wij zijn tevreden. Rond 6u komen we in Colac aan, 70 km vanaf de boer vandaan. Hier slaan we ons kamp op.

Maandag 4 Januari.
’s Ochtends alles zo in gepakt dat het in de 2 backpacks past en in onze handbagage en wat boodschappen tassen. We rijden naar de boer en zijn weer eens te vroeg, in het dorpje vlak er voor stoppen we en knipt Gerard de personeelsadvertenties van de Weekly Times uit die we de afgelopen weken hebben verzameld. De rest van de Weekly Times gooien we weg, alle bagage moet in 2 tassen passen, dus t is al snel te veel en te zwaar. Eenmaal bij de boer krijgen we een lekker bakkie koffie en verloopt het gesprek best goed. Ze komen met het verhaal dat ze nu beide meer dan 100 uur in de week werken en dat de oudste dochter de jongste kinderen naar bed brengt en eten geeft. Dit vinden ze niet echt leuk meer en toen wij vroegen of dat als zij ergens werk wisten het ons moest zeggen dachten ze daarna dat het hun misschien wel zou passen. Ze hebben voor Gerard werk voor minimaal 40 uur in de week en voor Mieke max. 20 uur in de week. Dit zou dan voor beide 5x de avond melkingen zijn en Gerard ook de ochtend melking, of om en om de ochtend melking. Gerard begon al wat op ze stoel te schuiven, 40 uur werken en alleen maar melken? Ja daarvoor hoef ik niet in Australië te werken! Dit hebben we dus ook duidelijk gemaakt, dat we er niks aan hebben om tussen de ochtend en avond melking niks te doen te hebben, aan de andere kant van de wereld te zitten zonder vrienden of familie en alleen maar te melken en vrije tijd hebben, en dan ook nog eens 2 dagen helemaal vrij in de week. En dat als we hier werken we vooral willen leren hoe je hier het gehele bedrijf runt, daar boven op zegt Gerard nog dat hij ook meer verantwoordelijkheid.
Ze beginnen wat te glimlachen en vertellen dat ze meer Nederlandse jongens aan het werk hebben gehad en dat ze dit vaker horen als ze uitleggen wat het werk is. Maar omdat australiers nogal lui zijn en het aangeboden werk al veel vinden wilden ze ons niet op de kast jagen en eerst onze reactie zien met een Australisch aanbod van werk. We beginnen te discussiëren hoe wij het dan graag zien en er blijkt dat er voor Gerard ook overdag werk kan zijn en dat als alles loopt hij meer verantwoordelijkheid krijgt, dit blijken ze ook graag te willen omdat ze zelf ook graag op vakantie willen of dagen weg. Na hun wordt Gerard dan de hoogste verantwoordelijke. Voor Mieke is er echter niet meer werk dan 20 uur maar de kaasmaker in de buurt zoekt af en toe personeel, dus misschien zijn daar de andere uren in te vullen. Het jaarloon voor de 40 urige werkweek wordt gesteld op de eerste 3 maanden 50.000, daarna kan dat voor Gerard oplopen tot 70.000 dollar. Hier moet natuurlijk nog wel belasting van af. We krijgen ook een woning ter beschikking, geen auto helaas haha.
Ze willen het graag zo snel mogelijk weten maar liever later en het zeker weten, dan te vroeg en dat we er spijt van hebben. We kunnen beginnen wanneer we willen. We besluiten voor onze terugreis naar Nederland het te besluiten.
Na dit heftige gesprek richting Melbourne. 2,5 uur en een snackbar maaltijd later zijn we in Melbourne en gooien we onze zooi in ons besproken hostel. Vervolgens rijden we naar het hostel van de koper van onze auto en regelen we alle papierenromel. We krijgen cash betaald en lopen daarna zonder achter om te kijken weg, yes de auto verkocht!
De rest van de middag door Melbourne gelopen en souvenirtjes gekocht. ’s Avonds besloten wat we morgen allemaal gaan bekijken in Melbourne.

Dinsdag 5 Januari
Vanmorgen eerst een pakket met spullen naar Nederland gestuurd, dat hoeven we niet in Nieuw Zeeland mee te zeulen. ’s Middags de tourist uitgehangen in Melbourne, door vele straatjes en winkelpassages heen gedwaald en op het Eureka skydeck gestaan, op een hoogte van 285 meter. Hier hadden we een prachtig uitzicht over Melbourne, de gene die het weer regelt: bedankt, het was mooi helder dus we konden ver zien. Daarna naar de bios geweest, Avatar 3D, heftige film zeg, zeker met van die rare brilletjes op haha. Naar het hostel en daar gegeten en onze tas helemaal goed ingepakt, na wat proppen en stampen past het allemaal in de 2 flightbags.

Woensdag 6 Januari
Om kwart voor 6 gaat de wekker, we staan op en onze kleren liggen al klaar, de tassen zijn al ingepakt dus we lopen zo de kamer uit op weg naar het station. Bij het station halen we net de bus van 6:15 waarvoor we gister al kaartjes hebben gekocht. Om iets voor 7 uur hebben we de bagage ingecheckt en kunnen we ontbijten op t vliegveld. Ook de douane komen we goed door en we kopen nog een laatste Weekly Times. Om 9u mogen we boarden en om half 10 hangen we in de lucht, alles is gewoon goed gegaan, wat een heerlijk gevoel. Het is maar 3,5 uur vliegen en 2838 kilometer, dus na opstijgen, film kijken en eten begonnnen we alweer te landen. We vlogen over de Nieuw Zeelands Alpen, wat een gaaf gezicht, denk niet dat we hier de hoogste berg gaan beklimmen. Kwart over 2 staan we weer op de grond en mogen we door de douana. Mieke heeft schelpen meegenomen en dit mag natuurlijk niet, ook hebben we een tent en zijn we bij boerderijen geweest dus we worden apart genomen. Gerard z’n schoenen en de tent worden achter gesloten deuren gereinigd, Mieke dr schelpjes worden in kokend water gegooit daarna krijgt ze die weer terug. Eenmaal in het centrum van de stad het eerste backpackers hostel ingestapt en er was nog 1 private room met badkamer, relax. Voor morgen helaas niet meer. Gerard begint weer van alles te herkennen in de stad, best grappig dat je naar de andere kant van de wereld gaat en je voelt je redelijk bekend. Tijdens het zoeken naar een winkel om telefoon te kopen en supermarkt zien we een backpackers hostel hier is nog wel ruimte en hier boeken we voor de 7e en de 8e van Januari. Na het eten van zelfgemaakte Wraps nu lekker dit bericht typen en vanavond maar even een biertje doen in de bar onder het hostel.

De planning.
We hebben nog niks gelezen over Nieuw Zeeland maar Gerard is er al geweest dus misschien helpt dat. We gaan eerst een telefoon regelen en daarna vervoer, hoe of wat weten we nog niet. Misschien huren, misschien kopen of misschien wel campers terug brengen voor een lage vergoeding. Er zijn hier momenteel wel heel veel backpackers (Januari / Februari = backpackers hoofdseizoen in NZ) dus we denken dat het misschien nog wel moeilijk/duur kan worden vervoer te regellen maar we zien wel.
Hier nemen we ongeveer 2 dagen de tijd voor en daarna gaan we met de klok mee het zuidereiland verkennen dan hopen we ons ook ingelezen te hebben haha. Ook af en toe wat boeren bezoeken natuurlijk dat hoort dr bij. Na 3 of 4 weken naar het noordereiland, we zien wel wanneer precies.

Nou jullie zijn weer op de hoogte en wij zijn weer pagina’s tekst lichter, kallum an!